En ook dit verhaal kwam weer tot een einde. Nou ja, einde. Ik heb nog heel wat plekken op de verschillende werelden om te ontdekken. Maar ik heb de hoofd verhaallijn tot het einde uitgespeeld. Het einde was tamelijk voorspelbaar, maar goed, Cal maakte de juiste keuze. En gelukkig kwam ook Vader nog even langs.
Het was een mooi verhaal, ik speelde hem op de eenvoudigste setting, dus de kans dat ik de verschillende gevechten overleefde was maximaal. Het was het eerste spel dat ik helemaal met een controller speelde. Mijn double shock 4 overleed afgelopen nacht helaas en ik heb vandaag het laatste stuk van het spel met een PS3-controller kloon moeten uitspelen. De joysticks van die controller reageren duidelijk anders dan die van de double shock 4 waarmee ik de afgelopen week gespeeld heb. Dat is wel jammer omdat ik eigenlijk Shadow of the Tomb Raider nog een nieuwe kans had willen geven met controller. Het zal even wennen en oefenen zijn, maar dat had ik dus liever op een fijne controller gedaan.
Ik ben geen FPS speler. Beetje CS/GO gespeeld en zo, maar de levels die ik daar uitgeprobeerd heb waren vaak wat rondrennen en schieten op alles dat beweegt.
Call of Duty was zo’n spel dat ik nooit zelf gekocht zou hebben. Ik denk niet dat ik €50-€60 voor een “schietspel” zou hebben uitgegeven. Inmiddels heb ik een paar missies (op de gemakkelijkste modus) uitgespeeld en net als bij Shadow of the Tomb Raider geldt: het is grafisch indrukwekkend hoe het spel in elkaar zit. Veel meer nog dan bij Lara Croft ben je bezig met het om zeep helpen van de “slechteriken”. De missies verschillen onderling qua opzet, locatie, doel en moeilijkheid.
Gisteren heb ik in een uitgebreide post beschreven welke onderdelen ik uitgekozen had voor mijn nieuwe desktop. Vandaag ga ik in op het bouwproces. Niet met een filmpje waarbij je de hele build van begin tot einde kunt zien. Eerlijk is eerlijk, omdat het de eerste keer was durfde ik dat gewoon niet aan. Geen idee of het een probleemloos geheel zou worden of een paar dagen stressen.
Het werd een probleemloze build, een volgende keer zou ik het ook absoluut aandurven om de camera aan te zetten en het proces te documenteren. Maar dat is waarschijnlijk pas over 10 jaar. Het bouwen heb ik uiteindelijk samen gedaan met Niek, mijn 16-jarige zoon. Hij was, net als ik, thuis voor de herftsvakantie en wilde die graag een meemaken. Ook zijn conclusie was na afloop: dit zou hij nu ook zelf nog wel een keer durven nadoen.
Disclaimer: dit is een beschrijving van mijn eerste eigen build ooit. Ik heb dus niet de illusie dat het een “zo moet het en niet anders” handleiding is !!!
Het is inmiddels (op 2 maanden na) bijna op de kop af 10 jaar geleden dat ik mijn vorige desktop bestelde. Toen wél de componenten geselecteerd maar ik had hem door Salland in elkaar laten zetten. Dat was voor nu eigenlijk ook het plan. Waarom? Nou, omdat 99 euro betalen voor het in elkaar laten zetten van een apparaat dat uit de nodige losse onderdelen bestaat, uniek is qua configuratie (dus geen kant en klaren “how to build it” filmpjes) én niet heel goedkoop voor wat betreft het totaal van onderdelen, eigenlijk best een goede deal is.
Maar omdat de AMD Ryzen 9 3900X erg populair blijkt te zijn, was die opeens niet meer op voorraad bij Alternate waar ik de rest van de configuratie uitgezocht had. Nou had ik natuurlijk op zoek kunnen gaan naar een plek waar ik wél alle onderdelen die ik wilde hebben kon vinden (niet gemakkelijk omdat er best veel plekken waren die de Ryzen 9 helemaal niet hadden). Maar dat was me eigenlijk teveel gedoe omdat het uitzoeken van de individuele componenten al veel werk was. Daarom was het het laatste zetje dat ik nodig had om dan toch maar voor zelfbouw te gaan. En dit keer dan dus echt.
In dit eerste bericht wil ik een aantal van de keuzes die ik dit keer gemaakt heb bij het samenstellen van mijn desktop toelichten. In het volgende bericht ga ik in op het bouwproces.
Desktop of laptop Toen ik de vorige keer een systeem samenstelde was het geen vraag: als je een stevig systeem wilde, dan werd het een desktop. Een laptop was per definitie minder krachtig of onbetaalbaar.
Dat is inmiddels niet helemaal meer zo. Je kunt op een aantal plekken, bijvoorbeeld bij BTO hele mooie configuraties samenstellen.
De keuzevrijheid is dan echter een stuk beperkter. Zo was een AMD Ryzen 9 bij BTO geen optie, Was de optie voor een Intel i9 meteen gekoppeld aan een (dure) NVIDIA GeForce RTX 2070 met 8GB GDDR6 en kwam ik qua kosten voor een “brute kracht” systeem uiteindelijk bijna 1.000 euro duurder uit dan ik nu betaald heb.
En dat vond ik wat veel (50% extra) voor de mogelijkheid om het systeem gemakkelijk te verplaatsen.
Afgelopen vrijdag had ik, voor de tweede keer in mijn leven, de mogelijkheid om een tocht in een luchtballon te maken. De eerste keer was samen met mijn partner, ruim 20 jaar geleden, dus nog voordat de kinderen geboren waren. Ik had tijdens de SURF Onderwijsdagen 2018 geheel onverwacht 2 tickets gewonnen voor een ballonvaart en dus besloten we 2 tickets bij te boeken en met z’n vieren te gaan. Zoals gezegd: vrijdag 13 september was het zover.
We hadden het aantal devices wat beperkter gehouden dan maximaal mogelijk was. Geen 360-graden camera bv, maar wel de GoPro 7 Black (met de GPS-optie op aan), Olympus Tough TG-6 (die ook GPS aan boord heeft, die we tijdens het duiken nog niet gebruikt hebben), onze eigen telefoons (waarvan de Samsung Galaxy S7 en S9 prima foto’s maken) én natuurlijk de TTGO T-Beam om het bereik binnen het The Things Netwerk in kaart te brengen vanuit de ballon.
Ik zie het “citaat” met enige regelmaat op Twitter en in presentaties voorbij komen: “Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan” (zet het op een tegeltje!).
Mijn reactie daarbij is altijd zoiets van “tot 10 tellen Pierre…..” om daar dan niet op te reageren. Want ik herken me zó ontzettend niet in dat citaat. Wat als ik iets nog nooit gedaan heb, dan weet ik bijna zeker dat ik het het nog niet kan.
Neem, bijvoorbeeld het gebruik van zo’n RTL-SDR dongle. Toen ik het ding aanschafte, wist ik niet dat er verschillende tuners in meegeleverd werden. En dat dat tot gevolg kon hebben dat ik bepaalde frequenties niet kon ontvangen. Ik bestelde de verkeerde verloopstekker voor de antenne die ik gekocht had (omdat het zelf in elkaar zetten van een betere antenne nog even een brug te ver leek). Ik heb ontzettend veel tijd verspild met het handmatig zoeken van de juiste frequenties en instellingen om bv radio te ontvangen, totdat ik leerde dat er ook aparte programma’s en tooltjes waren waarmee dat redelijk handig gaat. En nog weel ik nog geen 1% van wat ik zou moeten weten om een beetje met kennis gebruik te maken van het ding.
Maar, ik kan, na heel wat uren stoeien (klooien) met het ding al DAB+ radio ontvangen, en P2000 berichten en krakende FM-radio, de signalen van mijn 433Mhz apparaten (die overigens al netjes door een andere apparaat opgevangen en verwerkt worden). En het gaat me vast ook nog wel lukken om ADS-B signalen op te pikken en wie weet zelfs die afbeeldingen vanaf weersatellieten.
Je kent het wel: je bent op een beurs en bij een of meerdere stands hebben ze een wedstrijd. Vaak hoef je niet veel te doen, alleen je gegevens achter te laten. Als je pech hebt is de prijsuitreiking ergens om 17:00 uur aan het einde van de laatste dag van de beurs, als jij er dus meestal toch al niet meer bent. Of je hoeft er niet voor aanwezig te zijn en ook dan hoor je meestal nooit meer iets omdat er zó veel mensen aan meedoen dat de kans op winnen heel klein is.
Je kunt je dus voorstellen wat mijn verwachtingen waren toen ik bij de MagPi stand aankwam tijdens de Maker Faire Eindhoven. Ze deelden een gratis exemplaar van het Nederlandstalige MagPi Magazine en vroegen of ik mee wilde dingen naar het Raspberry Pi pakket ter waarde van €250,-
Dan hoefde ik alleen maar mijn naam en mailadres in te vullen.
Toen ik vorige keer bij de Praxis winactie veel meer gegevens invulde, “won” ik 20% korting op mijn volgende aankoop, dus dit lag relatief al heel wat anders. Ik heb mijn gegevens ingevuld in de veronderstelling er nooit meer iets van te horen.
Dus de verrassing was groot toen ik eerder deze week een mailtje kreeg van Elektor met de mededeling dat ik gewonnen had en of ik het adres wilde doorgeven waar het pakket naar toe gestuurd kon worden! 😎
Vanochtend werd het pakket afgeleverd. De inhoud bestaat uit:
Een Raspberry Pi 3B+ startpakket (Raspberry Pi 3B+, behuizing, adapter, HDMI-kabel, Netwerkkabel, micro-SD met NOOBS voorgeïnstalleerd)
Een StromPi 2 uitbreidingsbordje waarmee je een batterij aan kunt sluiten op de Raspberry Pi zodat je hem bv als UPS kunt gebruiken. Valt de stroom uit dan zorgt het bordje ervoor dat de Raspberry Pi netjes afgesloten wordt en je kunt hem automatisch laten opstarten als de stroom weer terug is. Maar je kunt het bordje ook gebruiken om de Raspberry Pi vast op een batterij te laten werken.
Een Pirate Radio – Pi Zero W project kit, een set compleet met Pi Zero W waarmee je je eigen internet radio kunt maken. Hieronder kun je in een filmpje zien hoe dat in zijn werk gaat.
Naast al die elektronica zaten er twee boeken in het pakket: Raspberry Pi ontdekken in 45 elektronica projecten (2e herziene versie), Raspberry Pi Advanced Programming (Engelstalig) en twee exemplaren van de MagPi (Nummer 2 en 3). Ik zal niet elk onderdeel linken naar de Elektor site, dan lijkt het ook zo’n reclamebericht, maar je kunt uiteraard alle bovenstaande onderdelen van het pakket ook daar kopen.
Wauw. Mooi pakket!
Ik kreeg afgelopen week al meteen een tweetal vragen van mensen die hoorden dat ik het pakket gewonnen had, die ik hier even wil beantwoorden:
Nee, Elektor wist niet meer van mij dan naam en mailadres. Ik ga er dus vanuit dat het een gewone loting geweest is zoals altijd. Ze hebben mij niet gevraagd om een bericht te schrijven op mijn weblog, ik ga er vanuit dat ze niet eens weten dat ik een weblog heb (wellicht na vandaag wel, maar dat is wat anders).
Ja, er zijn ongetwijfeld een heleboel mensen die dit pakket beter hadden kunnen winnen dan ik. Hier in huis is al meer dan één Raspberry Pi (nog geen 3B+ !) operationeel. Dat betekent zeker niet dat er niets met de set gaat gebeuren. Mijn jongste zoon heeft de boeken al doorgekeken terwijl ik dit bericht zit te typen en dit pakket bevat mooi materiaal voor een paar (gezamenlijke) winterprojecten.
Als je met een heel leuk project bezig bent en er nog niet over mag/kunt schrijven…nog een dikke week wachten. Wat dan wél weer grappig is, is dat toen ik op Google zocht naar “top secret” omdat ik een plaatje wilde zoeken bij dit korte bericht, ik onderstaande trailer tegen kwam van een film van alweer een hele tijd geleden.
En als de trailer enige indicatie is, dan was de film écht heel erg slecht.
Ik hou van Astrid Poot. Nee, ik ben niet verliefd op haar of zo. Maar als het gaat om maken, klooien en ook maakonderwijs (hoewel ze daar eigenlijk niet over schrijft) is zij voor mij een groot voorbeeld. Waarom? Vanwege de term “klooien” die zij introduceerde. Vanwege de klooipooster, vanwege haar nuchtere kijk op maken, de rol van ouders bij klooien, haar tekenstijl, haar verhalen.
Toen ik bovenstaande tweet zag, doorklikte op de link en het verhaal las, schrok ik eigenlijk wel. Want het zijn niet allemaal lichte en luchtige lessen:
You can always make (something)
It is comforting to be together and on your own at the same time
Having a maker space feels safe
Making is a healing power
A big toolbox creates big ideas
Making is the route to creativity
Making is balance
Bij gebrek aan een betere uitdrukking kan ik niet anders zeggen dan dat ik het heel dapper vind dat Astrid deze lessen zo met ons deelt. Respect.
Ook voor mij komt er vandaag een einde aan een lekker lange vakantie. Als je wil weten wat we de afgelopen drie weken uitgespookt hebben, dan verwijs ik je graag naar dit bericht op mijn andere weblog. Voor hier wil ik me richten op een specifiek aspect van die vakantie: hoe verwerk je al tijdens die vakantie op zijn minst een deel van de foto’s en video’s die je maakt?
Dat hoeft natuurlijk niet moeilijk te zijn: neem een laptop mee die krachtig genoeg is en je bent klaar. Maar een laptop is een van de dingen die ik niet mee op vakantie neem. Een heleboel andere apparaten wel. Zo hebben we:
2 camera’s om onderwater foto’s en video’s te maken, een Canon G16 en een Canon S120
1 GoPro Hero 4 Black voor het maken van filmpjes
2 iPads mini’s (een versie 1 met 16GB en een versie 3 met 128GB intern geheugen)
4 Android telefoons (allemaal eentje. Met name de Samsung Galaxy S7 maakt heel aardige foto’s)
Wat willen we allemaal kunnen doen:
De foto’s en video’s die we op de Canon G16 en de Canon S120 maken willen we zo snel mogelijk na de duik kunnen bekijken. Deels omdat we er een aantal via Facebook delen met familie en vrienden, maar veel belangrijker nog omdat we de foto’s gebruiken tijdens het samen invullen van de logboeken over de duiken die we die dag gemaakt hebben.
Eigenlijk geldt dat ook voor de filmpjes op de GoPro Hero 4 al is die niet vaak “hoofdcamera” geweest. Wel bij de duiken in de cenotes en bij de walvishaaisafari.
De iPad mini versie 1 wordt vooral gebruikt voor (offline) spelletjes en het bekijken van video’s. Hij is te traag en heeft een te beperkte opslagcapaciteit om een rol te spelen bij het bewerken van foto’s en video’s.
De Android telefoons worden bovenwater gebruikt om foto’s te maken van het hotel, tijdens een dagje Maya tempelpiramides bekijken, op de boot etc.
Voor mij was de iPad mini 3 daarom het centrale bewerkingsstation tijdens deze vakantie. Maar het was maar goed dat we ook Android apparaten in de buurt hadden, want ondanks de sterk verbeterde bestandsbeheermogelijkheden van iOS zou het niet zo goed gelukt zijn als nu.
Om het lijstje hardware compleet te maken, ik had ook bij me:
Deze site gebruikt cookies voor het verzamelen van anonieme gebruiksgegevens. Deze cookies worden deels ook door externe aanbieders (YouTube, AddtoAny) geplaatst.
Als je deze website blijft gebruiken geef je je toestemming hiervoor. OkLees meer
