Een deurbel met een camera staat erg laag op mijn lijstje van apparaten die ik altijd al eens had willen aanschaffen. Maar ja, ook ik herken zonder problemen het Ring chime geluid, al zou ik moeite hebben met het noemen van een tweede concurrerend merk. Toen bij The Hook Up vier deurbellen met elkaar vergeleek was ik dus ook gewoon geïnteresseerd of er echte concurrentie was voor Ring.
Kleine drones zijn er al een tijd. Camera’s ook. Maar die waren meestal ofwel groot en zowaar ofwel klein en niet echt super qua kwaliteit. De Insta360 Go is geen goedkope camera, hij kost zo’n 230 euro. Maar dan heb je wel een camera van slechts 18,3 g met volledige 6-as beeldstabilisatie en die opneemt in full HD.
In het filmpje hierboven kun je zien wat er gebeurt als je die vastmaakt aan een mini drone en dan in de handen geeft van iemand die weet wat je daarmee moet doen. Best indrukwekkend.
(getipt door 360 Rumors waar je nog wat meer voorbeelden kunt vinden)
In de categorie: je wist vast niet dat je behoefte had aan deze informatie: Jason Torchinsky heeft een indeling gemaakt in zeven soorten science-fiction films op basis van de soort ruimteschepen die er in voor komen. Waarom? Omdat hij er zin in had.
En nou weet jij dat het kan.
Iets minder goed nieuws: toen ik vanmiddag de wasmachine aangezet had om mijn was van afgelopen week te draaien, begon het steeds meer naar plastic te ruiken in de ruimte. Het duurde niet heel lang voordat het duidelijk was dat de geur afkomstig was van mijn SONOFF POW R2 waar de wasmachine op aangesloten zat.
De SONOFF was aan het smelten:
Op de foto zie je 2 SONOFF POW exemplaren. De rechter is de R2, die vandaag smolt, de linker is een R1 die 2 weken geleden gesmolten is. Op het itead.cc forum wordt gesteld dat “iedereen” toch weet dat je geen zware lasten via de SONOFF moet schakelen. Op de SONOFF zelf staat dat het tot 15A mag zijn, meer kan ook niet op een enkele groep.
Voor mij waren twee zulke ervaringen in korte tijd voldoende reden om de SONOFF hier in huis in de ban te doen als schakelapparaat. Iedereen moet dat voor zichzelf bepalen, dit is geen formeel productadvies, maar deze komt er niet meer in.
Meestal krijg ik er achteraf spijt van, maar ik ga toch weer eens praten over een product dat ik zelf niet in de handen gehad heb. Of eigenlijk een verzameling producten, de LSC Smart Connect Home producten van de Action. En dan meer om kort het principe van “hoe verzamel en beoordeel ik informatie over producten die ik nog niet ken?” toe te lichten.
De aanleiding was het filmpje op Bright.nl gisteren over de LSC Smart Connect Smart Home producten die sinds kort bij de Action te koop zijn. Ik had ze zien liggen (en laten liggen) maar was meteen geïnteresseerd. Conclusie na het kijken van het filmpje: ik wist nog niks. Ze zijn goedkoop (kwart van Philips HUE, helft van IKEA producten), hebben een hoge piep (die ik in het filmpje niet kon horen, dat kon aan mijn oren liggen, maar waarschijnlijker is de compressie van YouTube), de bewegingssensor werkt traag en je data ging naar China maar die privacyvoorwaarden werden nog aangepast.
Wat mij betreft een recensie van het niveau Consumentenbond, net zo waardeloos.
Ze krijgen bonuspunten voor de afkorting: VROOM, dat staat voor Virtual Robot Overlay for Online Meetings. Maar voor het overige is het er zo eentje van “wie weet wordt het ooit iets, maar nu nog niet”. Het concept is ingenieus bedacht: de ene partij (0p afstand) gebruikt een VR set om te zien en te bewegen, de andere gebruik AR via een Hololens om de avatar van de persoon op afstand te zien.
Los van de vraag hoeveel tijd en werk het kost om de avatar te produceren vooraf, ziet het er nu op het filmpje allemaal nog heel erg “clumsy” uit. Zo erg dat het de vraag is of het niet een té complex geheel aan het worden is.
Via Walkingcat en MSPoweruser.com
Van de hand van Dejan Nedelkovski is op Howtomechatronics.com een prachtig zelfbouwproject verschenen. Het gaat om een “Hot Wire Cutter”, een apparaat waarmee je vormen uit piepschuim kunt snijden. Het principe is eenvoudig: je hebt een draad waar je stroom op zet, die draad wordt warm en daarmee kun je dan piepschuim snijden. De draad wordt, via een mechanisme van aluminium buizen, steppermotoren en kabels naar voor, naar achteren en naar boven en onder bewogen. Daarnaast kan het plateau waar de piepschuim blok op bevestigd is ronddraaien. In de video wordt het uitgebreid toegelicht.
Het geheel wordt aangestuurd door een Arduino Uno (+ Arduino CNC Shield + 3 A4988 Stepper Drivers), GRBL firmware, Universal G-Code Sender en Inkscape. De Arduino is open source hardware, de gebruikte firmware en software is eveneens open source. Alle verbindende onderdelen zijn uit de 3D-printer waarvoor de bestanden bijgeleverd zijn.
Alles bij elkaar moet het apparaat zo’n 220 euro kosten aan onderdelen. Daar zit wel een handsnijder voor 35 euro bij, ik zou me kunnen voorstellen dat je het draad waarmee je gaat snijden goedkoper kunt krijgen. Dan nog kost het ongeveer zo’n 200 euro, de aluminium balken (47 euro totaal) en de steppermotoren (33 euro totaal) hakken er stevig in Ik heb ook niet meteen behoefte aan een machine die piepschuimfiguren voor me kan snijden. Maar cool vind ik het in ieder geval!
Je zult er vast wel al eens van gehoord hebben (en zo niet, dan doe je het nu), de Wonderfoon. Het principe is simpel: neem een oude telefoon, bouw er een Raspberry Pi in en je hebt een apparaat waarmee ouderen eenvoudig naar muziek uit de oude doos kunnen luisteren.
Een Wonderfoon kun je niet in de winkel kopen, die moet je zelf bouwen. Op http://wonderfoon.nl/ kun je de handleiding daarvoor (pdf) vinden. Leuk als je handig bent en op zoek bent naar een project voor in de vakantie, maar het is niet voor iedereen weggelegd. Binnenkort hoeft dat ook niet meer, dan is er namelijk de Wonderfooncentrale.
Disclaimer: Ik ben op geen enkele wijze bij het product of project betrokken. Ik weet dus niets over prijs, introductiedatum, manier waarop hij geïntroduceerd gaat worden. Ik heb ook nog geen hands-on ervaring ermee. Ik heb hem in mijn handen gehad (lang genoeg om er de foto’s van te maken) en mijn collega Barbara heeft hem kort gedemonstreerd. Dat was voor mij voldoende reden voor een bericht erover.
Gisteren geen tijd om Star Wars: Jedi Fallen Order te spelen. We hadden een feestje en waar de afgelopen jaren de Wii (ja, gewoon die oude nog, meestal met Mario Kart omdat iedereen dat kan) favoriet was, kon dit keer ook de HP Mixed Reality Headset die ik deze vakantie te leen had op de nodige belangstelling rekenen.
Daarbij dan helaas geen gelijktijdige wedstrijden tegen elkaar, maar ná elkaar bij het spel Moon Rider. Dat is een open source (legale) kloon van het bekende Beatsaver. Als je Beatsaver kent, dan ken je het principe: op de maat van de muziek komen vormpjes op je afgevlogen. De richting van de vorm bepaald hoe je hem moet doorsnijden met je lichtzwaard. De kleur geeft aan met welk lichzwaard (links of rechts). Je hebt een ruime keuze uit muziek en moeilijkheidsniveaus.
Het was een beetje kiezen/afwegen wat te doen met de muziek: met de draadloze headset op beleef je als speler het spel veel intenser, dan ga je echt op in het spel. Maar dan kunnen de mensen die meekijken de muziek niet horen en dat is een stuk saaier en ook wel een beetje lachwekkend om naar te kijken omdat je iemand alleen gekke bewegingen ziet maken, op het beeldscherm weliswaar de bijbehorende vormen en het scoreverloop kunt zien, maar je hoort de muziek niet.
Conclusie: spel is een prima vervanger voor het betaalde Beatsaver, op het moeilijkste niveau kun je er een complete workout van maken en je hebt vooral ook veel ruimte nodig. Moon Rider maakt gebruikt van WebVR en is dus “gewoon” via het web vanuit elk soort bril te benaderen.
Ik ben geen FPS speler. Beetje CS/GO gespeeld en zo, maar de levels die ik daar uitgeprobeerd heb waren vaak wat rondrennen en schieten op alles dat beweegt.
Call of Duty was zo’n spel dat ik nooit zelf gekocht zou hebben. Ik denk niet dat ik €50-€60 voor een “schietspel” zou hebben uitgegeven. Inmiddels heb ik een paar missies (op de gemakkelijkste modus) uitgespeeld en net als bij Shadow of the Tomb Raider geldt: het is grafisch indrukwekkend hoe het spel in elkaar zit. Veel meer nog dan bij Lara Croft ben je bezig met het om zeep helpen van de “slechteriken”. De missies verschillen onderling qua opzet, locatie, doel en moeilijkheid.
