Zullen de meeste lezer van dit weblog bij het bericht dat ik zaterdag plaatste niet veel moeite hebben met mijn conclusie “dit is cool”, bij dit andere bericht verwacht ik dat de meningen wat meer verdeeld zijn. Het gaat over een pilot/experiment bij een restaurant in Japan. Daar maken ze gebruik van robots in de bediening.
Op zich niet zo vreemd, knap zou ik zeggen als die robots dat kunnen, ik zou verwachten dat de werkelijkheid wat minder vloeiend en vlekkeloos verloopt dan zo’n verhaal meestal doet vermoeden.
Klein detail in het verhaal echter is dat de robots niet autonoom werken, maar op afstand bestuurt worden door een mens. En dan niet zomaar een mens, maar iemand met (ernstige) verlammingsverschijnselen als gevolg van ALS of een dwarslaesie. In het filmpje hieronder kun je zien dat het gaat om situaties waarbij de persoon die de robot bestuurt met de ogen en grote knoppen op het beeldscherm de robot bestuurt.
Dat betekent dat de robot nog steeds tamelijk autonoom moet zijn aangezien de mate van besturing begrenst is. Tijdens een deel van een filmpje doen ze voorkomen dat de robot zelfstandig naar de werkplek navigeert. Dat lijkt me redelijk onwaarschijnlijk gezien de beperkte mogelijkheden om de robot te besturen en de te verwachten vertraging tussen het geven van een commando (lang genoeg naar de knop kijken om als “klik” te tellen) en de noodzakelijke snelheid ervan.
Maar waarom dan niet automatisch cool?
Dat komt waarschijnlijk door de wijze waarop het filmpje begint. En waarschijnlijk helpt het daarbij niet dat niet alle teksten vertaald worden en zonder ondertitels moet je veel van de audio raden. Maar het idee wordt gewekt dat er een soort van “mind-transfer” plaats vindt van de persoon in het bed naar de robot. Onzin natuurlijk. maar in de Japanse context helemaal niet zo vreemd. Als je die denktrant echter volgt dan is voor mij de volgende vraag wat dan voor iemand in die situatie het ultieme levensdoel is. In het filmpje wordt gesteld dat dat is om een actieve bijdrage te kunnen leveren aan de samenleving. Ook daar kan ik me nog wat bij voorstellen. Dat dat doel dan behaald wordt door als serveerster in een restaurant te werken, dat ging er bij mij niet helemaal in.
En natuurlijk, het is slechts een pilot, de technologie heeft nog heel wat stappen om te zetten voor het praktisch haalbaar is om dit grootschaliger in te zetten. Het lijkt me super cool als ook iemand die bedlegerig is, straks in staat is om, via een robot, buiten dat bed te kunnen bewegen en leven. Met welk doel dat dan gebeurt, daarover zouden we het wat mij betreft nog mogen hebben. Maar het idee dat ín zo’n machine straks een levend persoon zit. Dat zal een idee zijn dat (zeker in onze westerse wereld) veel mensen tamelijk creepy zullen vinden. Dan krijgt de vraag “mag je een robot martelen?” opeens ook een heel andere lading.
Meer filmpjes en foto’s zijn te vinden op deze site.
