Je hebt vast al een keer de voorbeelden gehoord waarbij mensen typemachines, harde schijven, floppydrives, gebruiken om muziek te maken. Device Orchestra toets iets vergelijkbaars, maar dan in de overtreffende trap. Neem bijvoorbeeld onderstaande clip:
Zoals je in de titel ook kunt lezen zijn dit zeven verschillende elektronische apparaten die elk hun eigen soort geluid, deel van de muziek voor een rekening nemen. Het hele kanaal is hier te vinden en bevat een grappige verzameling filmpjes. Soms met dansende elektrische tandenborstels, meestal met een mix van apparaten.
Hij kwam voor mij voor het eerst voorbij in een tweet van Ashwin Brouwer een paar dagen geleden met updates voor Microsoft Teams. Ashwin wees toen op de mogelijkheid die er aan zat te komen om je hand op te steken in Microsoft Teams. Een optie die veel docenten op prijs zouden gaan stellen.
Mij viel vooral de verwijzing naar de RealWear headset op. En inmiddels staat er op de site van de leverancier een (beetje suf) demonstratiefilmpje van de headset in gebruik in combinatie met Microsoft Teams. In het filmpje zie je de headset, die zo’n $2.500,- moet kosten in combinatie met een helm. De headset is echter gewoon los te koop, op de verkooppagina staat bv ook een voorbeeld met een baseball pet.
De unit bestaat uit een camera + een klein display dat je dicht in de buurt van je oog draagt waardoor het toch lijkt alsof je naar een groot scherm kijkt. Op de headset draait een versie van Android. Vergelijkbaar dus eigenlijk met de Google Glass. Van die laatste is inmiddels een versie 2 uit (ook) gericht op bedrijven, daar heb je een vergelijkbare constructie al is het scherm waarop dan geprojecteerd wordt “doorzichtig”.
Waarom noem ik het filmpje “beetje suf”? Nou, omdat hierin eigenlijk niet meer getoond wordt dan toen eerder al de integratie van zulke headsets met Skype (eveneens van Microsoft) getoond werd: de medewerker op locatie heeft een vraag, maakt (via voice besturing) een videoverbinding met iemand die er meer verstand van heeft, kan ter plekke een foto maken en opsturen, super handig. Maar daar heb je dus geen Teams voor nodig, dat ging met Skype ook al.
Op de productpagina staat ook een voorbeeldvideo waarbij ze laten zien dat de persoon op afstand een document uit Teams erbij kan pakken om te laten zien aan de drager van de headset. Maar die demo maakt meteen ook weer duidelijk dat de spraakinterface tamelijk traag is. Dat is de prijs die je betaald om beide handen vrij te houden.
In deze vorm dus nog niet echt een oplossing voor leraren die via Teams de begeleiding van 20 bruggertjes op zich nemen of voor thuis studerende leerlingen die af en toe ondersteuning van een student of klasgenoot nodig hebben. Dan biedt een fatsoenlijk beeldscherm naast de laptop meer toegevoegde waarde voor minder geld.
Een deurbel met een camera staat erg laag op mijn lijstje van apparaten die ik altijd al eens had willen aanschaffen. Maar ja, ook ik herken zonder problemen het Ring chime geluid, al zou ik moeite hebben met het noemen van een tweede concurrerend merk. Toen bij The Hook Up vier deurbellen met elkaar vergeleek was ik dus ook gewoon geïnteresseerd of er echte concurrentie was voor Ring.
Kleine drones zijn er al een tijd. Camera’s ook. Maar die waren meestal ofwel groot en zowaar ofwel klein en niet echt super qua kwaliteit. De Insta360 Go is geen goedkope camera, hij kost zo’n 230 euro. Maar dan heb je wel een camera van slechts 18,3 g met volledige 6-as beeldstabilisatie en die opneemt in full HD.
In het filmpje hierboven kun je zien wat er gebeurt als je die vastmaakt aan een mini drone en dan in de handen geeft van iemand die weet wat je daarmee moet doen. Best indrukwekkend.
(getipt door 360 Rumors waar je nog wat meer voorbeelden kunt vinden)
Iets minder goed nieuws: toen ik vanmiddag de wasmachine aangezet had om mijn was van afgelopen week te draaien, begon het steeds meer naar plastic te ruiken in de ruimte. Het duurde niet heel lang voordat het duidelijk was dat de geur afkomstig was van mijn SONOFF POW R2 waar de wasmachine op aangesloten zat.
De SONOFF was aan het smelten:
Op de foto zie je 2 SONOFF POW exemplaren. De rechter is de R2, die vandaag smolt, de linker is een R1 die 2 weken geleden gesmolten is. Op het itead.cc forum wordt gesteld dat “iedereen” toch weet dat je geen zware lasten via de SONOFF moet schakelen. Op de SONOFF zelf staat dat het tot 15A mag zijn, meer kan ook niet op een enkele groep.
Voor mij waren twee zulke ervaringen in korte tijd voldoende reden om de SONOFF hier in huis in de ban te doen als schakelapparaat. Iedereen moet dat voor zichzelf bepalen, dit is geen formeel productadvies, maar deze komt er niet meer in.
Het kon al op specifieke apparaten zoals de Lopy of in custom builds of als je Circuit Python gebruikte op hardware die daar ondersteuning voor heeft. Maar op de ESP32 had je tot voor kort nog niet de mogelijkheid om BLE (Bluetooth Low Energy) te gebruiken binnen MicroPython als je gebruik maakte van een van de officiële firmware images. Met ingang van release 1.12 is dat eindelijk wél zo. Flashen van mijn ESP32 deed ik volgens de instructies die hier staan. Nieuw, wat mij betreft, was ook dat Thonny, de gratis open source IDE voor Python (en MicroPython) ook ondersteuning heeft voor het rechtstreeks werken op de ESP32.
Dat was tot voor kort nogal een gedoe. Anders dan bij de apparaten die Adafruit maakt, kon je de ESP32 niet als USB-drive zien na aansluiten op je laptop. Maar de Thonny “ziet” de ESP32 en je kunt dan bestanden openen die er op staan (ander dan bij Arduino vindt compilatie niet al vooraf plaats dus je kunt de programmacode ook achteraf nog lezen), nieuwe bestanden aanmaken én je hebt de REPL beschikbaar om interactief commando’s uit te voeren die dan op de ESP32 worden uitgevoerd.
Dat maakt het debuggen een stuk gemakkelijker. Mauro Riva heeft op zijn blog niet alleen blogposts over het gebruik van MicroPython staan (zoals deze over het zelf compileren van de firmware met BLE support), maar ook een github repository. Daar kun je ook een aantal voorbeelden vinden.
Ik weet het: echte ontwikkelaars maken voor hun versiebeheer geen gebruik van Onedrive. Dan moet het op zijn minst via Github. Prima, gebruik ik ook, af en toe. Als iets af is, om te delen.
Maar als ik gewoon wat aan het klooien ben, als ik bv een TCRT5000 sensor op de watermeter in de meterkast geplakt heb om het ronddraaien van het tellerschijfje te registreren en dat dan weer via MQTT over Wifi vanaf een ESP8266 door te sturen naar een Mosquitto-server zodat ik die waarden in Home Assistant weer kan geven en in influxDB kan archiveren, dan ben ik meestal eerst even gewoon met code aan het stoeien.
Met een beetje mazzel (zoals deze keer) met Over The Air (OTA) updates zodat ik niet op een krukje op USB-kabel lengte afstand van de meterkast hoef te blijven zitten.
Tijdens zo’n traject kan het wel eens voorkomen dat ik denk “oei, nu heb ik een stuk code weggegooid of aangepast en dat had ik niet moeten doen”.
In dat geval kan het helpen om het .ino bestand op te slaan binnen een map die gesynchroniseerd wordt met Onedrive. Privé of zakelijk maakt niet uit. Ik gebruik in dit geval mijn privé Onedrive. Het mooie van Onedrive (en waarschijnlijk een aantal van de andere beschikbare diensten ook) is dat hij aan versiebeheer doet. Dus in dit geval, waarbij ik een stuk code had verwijderd dat ik toch nog wilde gebruiken, ging ik naar onedrive.com, zocht daar de map en het programma-code bestand op en selecteerde een oudere versie. Onedrive kan ze niet online weergeven zodat je even snel kunt knippen en plakken, het bestand wordt gedownload naar je computer. Ook goed. Als backup voor foutjes tijdens het klooien in de Arduino IDE in ieder geval iets wat mij al wat tijd bespaard heeft vandaag. 🙂
De video werd gisteren gedeeld op Twitter door Per-Ivar, die hem weer van Arjan had. Het filmpje is (zo blijkt) al van een paar maanden geleden, maar nog steeds meer dan de moeite van het delen waard. Hackster.io schreef er een bericht in het Engels over met ook daar de constatering dat het filmpje weliswaar in het Frans is (en ook mijn Frans is helaas enorm achteruit gegaan sinds de middelbare school door gebrek aan gebruik) maar je met de Engelse ondertitel het geheel prima kunt volgen.
In het (lange) filmpje zie je hoe Heliox een elektrisch circuit ontwerpt, uitsnijdt in kopertape met behulp van een Cameo snijplotter, die dan op glas plakt, de verschilleden LED’s, batterijhouder, ATtiny 84 er op soldeert zodat je een heel mooi (nutteloos maar visueel mooi) resultaat krijgt.
In de beschrijving van haar YouTube video vindt je links naar de verschillende onderdelen die ze gebruikt zodat je het ook zelf na kunt proberen te maken. Super. Het proces was voor mij niet nieuw (ik gebruikte karton in plaats van glas op basis van de info van Per-Ivar) maar het wordt op een manier uitgelegd dat het volgens mij voor heel veel meer mensen een goede introductie zou moeten kunnen zijn. En als ik dit soort filmpjes op de middelbare school beschikbaar gehad had, dan was mijn enthousiasme voor het goed leren van Frans als taal een stuk hoger geweest!
Bij musea denk ik niet meteen aan organisaties die open staan voor het delen van weergaven van hun collectie met de buitenwereld. Lees bijvoorbeeld dit relaas over pogingen om toegang te krijgen tot de 3D-scan van de buste van Nefertiti.
Daarom aandacht voor een voorbeeld van hoe het ook kan. Het Smithsonian heeft een aantal projecten lopen op het gebied van 3D (scannen en printen) met als doel om hun collectie op andere manieren bij het publiek te brengen. Je kunt erover lezen op hun website 3d.si.edu. Sommige acties zijn echt heel leuk, zoals project Egress waarbij ze, ter ere van de 50e verjaardag van de eerste maanlanding, het luik van de command module nagemaakt hebben. Maar niet zomaar, ze hadden Adam Savage uitgenodigd (ja, die van Mythbusters) en 44 makers verspreid over het hele land hadden onderdelen van het luik, op basis van de 3D-scan van het Smithsonian, geprint en Adam bouwde het luik live streamed online in het bijzijn van veel van de makers zodat het echt een gezamenlijk ding werd.
Maar dat is niet het enige voorbeeld, zie ook de website. Zelf werd ik er naartoe getrokken door een bericht op Fabbaloo waar melding gemaakt werd van de 3D scans die je zelf kunt downloaden en printen.
Ze krijgen bonuspunten voor de afkorting: VROOM, dat staat voor Virtual Robot Overlay for Online Meetings. Maar voor het overige is het er zo eentje van “wie weet wordt het ooit iets, maar nu nog niet”. Het concept is ingenieus bedacht: de ene partij (0p afstand) gebruikt een VR set om te zien en te bewegen, de andere gebruik AR via een Hololens om de avatar van de persoon op afstand te zien.
Los van de vraag hoeveel tijd en werk het kost om de avatar te produceren vooraf, ziet het er nu op het filmpje allemaal nog heel erg “clumsy” uit. Zo erg dat het de vraag is of het niet een té complex geheel aan het worden is.
Deze site gebruikt cookies voor het verzamelen van anonieme gebruiksgegevens. Deze cookies worden deels ook door externe aanbieders (YouTube, AddtoAny) geplaatst.
Als je deze website blijft gebruiken geef je je toestemming hiervoor. OkLees meer
