Voordat we zo richting vliegveld en weer richting Nederland moeten (en nog voor mijn ontbijt) snel nog even wat punten op een rij naar aanleiding van ons absoluut inspirerend bezoek aan de Oregon State University gisteren. We hebben de nodige tijd doorgebracht in het Learning Innovation Center (LINC) van de universiteit. Hierboven zie je het promotiefilmpje, maar wat gisteren opviel was dat ook echt door het hele gebouw heen studenten zitten, liggen, in groepjes of alleen bezig zijn aan hun studie (of de incidentele game zaten te spelen). Het hele gebouw ademde daardoor ook echt heel erg het gevoel van een leercentrum uit.
Er is een tweede filmpje dat wat meer inzoomt op de lesruimtes in het gebouw. Bijzonder daarbij zijn de ronde collegezalen waarbij de studenten *om* de docent heen zitten. Dat klinkt in het begin raar, maar het concept was heel duidelijk. De zalen bieden ruimte aan best grote hoeveelheden studenten (de kleinste is voor max 174 studenten, de grootste voor 588) maar de studenten zitten nooit ver van de docent af. We spraken een docent die in een van de ruimtes les zou gaan geven (een half uurtje nadat wij er waren) en hij gaf aan dat hij altijd door de klas heen liep en interactie had met studenten. De akoestiek van de ruimtes was zo dat de studenten elkaar ook duidelijk konden horen en omdat ze elkaar aankeken was het ook voor hen veel gemakkelijker om met elkaar in dialoog te blijven tijdens de les. De schermen aan het plafond (4 of 8) zijn in 2 groepen te besturen zodat de docent bijvoorbeeld een presentatie en de resultaten van een poll tegelijkertijd kan tonen, studenten kunnen draadloos ook beelden doorsturen (op verzoek van de docent).
at goed extra goed was, was dat het concept van de zalen een doordacht experiment was. De vloer was van beton over een bestaande vloer heen. Het zou mogelijk zijn geweest de zalen om te bouwen naar regulieren collegezalen als zou zijn gebleken dat het niet werkte. Dat meten of het werkte deden ze o.a. door evaluaties met studenten, studenten die (vrijwillig) elektronisch bijhielden waar ze zaten, koppelen van die info aan uitvalcijfers (dat weten ze hier al tijdens de periode en niet pas achteraf als er een tentamen is), kortom, ze hielden de vinger duidelijk aan de pols.
Er waren een paar groepen studenten die er meer moeite mee hadden, voor een aantal studenten met autisme was het erg veel input, die gingen bij voorkeur vooraan in de klas zitten. En er was een voorbeeld van een student die hoorproblemen had, dat waren zaken die ze aan het fine-tunen waren.
(klik op de afbeelding voor de video)
Lees verder….
