Toen ik eind december melding maakte van het via bittorrent beschikbaar komen van de film Minecraft: The Story of Mojang had ik zelf nog niet de tijd gehad om de documentaire, hij duurt 1 uur en 44 minuten, te bekijken. Inmiddels wel en dus bij deze een follow-up post met wat opmerkingen.
Laat ik beginnen met alle positieve opmerkingen: de documentaire zit qua productie prima in elkaar. Het is daarnaast ook heel mooi dat het mogelijk was om deze documentaire te maken dankzij ruim 3.000 ‘backers’ die een bijdrage toezegden via Kickstarter. Dat past wel bij een film over een Zweeds bedrijf (Mojang) dat gestart is vanuit de droom van één man, Markus ‘Notch’ Persson, die een spel maakte dat veel populairder werd dan dat hij zelf vooraf had kunnen vermoeden. De documentaire brengt mooi de wat introverte Markus in beeld, met zijn vriendin/vrouw/ex Elin als persoon die beter onder woorden weet te brengen wat hij eigenlijk vindt.
Maar er zijn ook een aantal dingen die niet zo goed zijn aan de documentaire. Ten eerste de lengte. Er had zeker 45 minuten van de totale lengte weggesneden mogen worden. Dat had voor een deel bereikt kunnen worden door een aantal van de jubelende personen die vertellen hoe vernieuwend, nieuw, revolutionair, schitterend, fantastisch Minecraft wel niet is, veel korter aan het woord te laten.
Er had daarnaast wel wat meer ruimte mogen zijn voor een kritische blik op het spel. Want persoonlijk was het wel een beetje een déjà vu. Als je de uitspraken over Minecraft 5 jaar terug had geplaatst in de tijd, dan had je die mensen zonder problemen dezelfde uitspraken kunnen laten doen over Second Life. Second wie? ja, Second Life. Die revolutionaire 3D omgeving die geen game was en waar we allemaal een plekje in wilden hebben, maar waar nou alleen de echte die-hards nog te vinden zijn. Die ja.
Als het gaat om de uitspraken over het ontbreken van een handleiding, het ‘revolutionaire’ niet strak volgen van een gameplay, de ongekend creatieve creaties die spelers weten te produceren, de belangstelling van kinderen voor de omgeving, de kansen van gebruik ervan in het onderwijs, de ongekende populariteit van een eerste gebruikersconferentie, het ‘je moet het één keer gedaan hebben om het te begrijpen’, en ga zo maar door. Het zijn allemaal dingen die je in deze documentaire tegen komt en die je net zo goed over Second Life hoorde.
Daarmee zeg ik niet de Second Life beter was dan Minecraft is. Ik wil ook niets afdoen aan het succes van Minecraft. Ik zeg alleen dat een vergelijking van beide ontwikkelingen ook wel een plek had mogen hebben in de documentaire.
Want het is natuurlijk toch wel heel grappig: Second Life met zijn pogingen om zo mooi mogelijke graphics te produceren versus de hoekige graphics van Minecraft. En ook het business model van beide bedrijven is heel anders. Linden Labs verkoopt abonnementen, verzorgt de servers en verhuurt virtueel land. Het open source maken van de client waarmee je toegang krijgt was een eerste stap om het geheel wat opener te maken en sinds een tijdje zijn er ook open source servers, maar vanaf het begin heeft Linden Labs die zaken zo veel mogelijk in eigen hand willen houden.
Bij Minecraft betaal je één keer voor de software, iedereen kan zijn eigen server in de lucht brengen, mensen daar toegang toe geven, en sinds kort zijn die servers ook aan elkaar te koppelen. Second Life heeft zijn eigen Linden Dollars die ook echt geld representeren, binnen Minecraft gaat de handel met gesloten beurzen. Wel zo prettig als je je kinderen er mee aan de slag wilt.
En als we het over die kinderen hebben: Second Life bestond in eerste instantie uit twee werelden. Eentje voor de volwassenen met de nodige activiteiten die ook echt alleen voor volwassenen bestemd waren, en eentje voor de jeugd. Die laatste is nooit goed genoeg van de grond gekomen.
Minecraft kent dat onderscheid niet. Maar de blokkerige graphics hebben (blijkbaar) ook als voordeel dat het 18+ probleem er niet of nauwelijks speelt. Natuurlijk, je zou je kunnen afvragen of echt álle features van Minecraft ook voor de jeugdigere spelers nu zo opvoedkundig verantwoord zijn (ik weet dat het gebruik van TNT erg populair is). Maar het verschil tussen realiteit en de wereld in Minecraft is groot genoeg om je geen zorgen te maken over de vraag of je kinderen straks je huis op gaan blazen.
En een laatste voordeel van Minecraft ten opzichte van Second Life (en ook Open Sim) is toch wel de leercurve. Die blijkt een stuk korter te zijn.
De film staat eveneens niet stil bij de vraag waar Minecraft over 5 jaar is. Of eigenlijk wel, het wekt een beetje de indruk dat Minecraft er over 15 jaar ook nog is. En ook hier is de link met Second Life te maken. Toen iedereen in Second Life aanwezig wilde zijn, leek dat dé omgeving te worden waar alles in gebeurde. Dat was niet zo. Dat is niet vreemd, want veel ontwikkelingen in de ICT zijn niet of nauwelijks te voorspellen. Kijk maar naar de populariteit van de iPhone / smartphone of de iPad / tablet.
Samenvattend
Minecraft: The Story of Mojang is een interessante documentaire. Dit ondanks de lengte en het ontbreken van de kritische noten. We zullen hoe dan ook wel zien hoe het verder gaat met Minecraft, of het er nog is over 5 jaar of over 15 jaar. De huidige fans zullen zich daar nu ongetwijfeld niet druk over maken, die spelen en bouwen er lustig op los (en laten natuurlijk ook dingen ontploffen). En dat is wat mij betreft prima. Anders hadden ze ook alleen maar boze vogels om mee te schieten of fruit om in stukken te snijden. 😉
Disclosure: Ik heb gebruik gemaakt van de gratis optie om de documentaire te bekijken.
Gezien: Minecraft: The Story of Mojang http://t.co/fwypZCPt