Hoe eng is Twitter nou eigenlijk?

Gisteren verzorgde ik tijdens het Fontys Docentevent in Eindhoven o.a. een korte bijdrage aan een Meet and Share sessie over Sociale Media. Daarin vertelde ik hoe ik gebruik maak van weblogs en Twitter. Tijdens die bijdrage stelde ik ook de vraag aan de orde of Twitter niet heel erg eng en gevaarlijk was. Immers, tenzij je je tweets afschermt, kan iedereen lezen wat je zegt. En zelfs als je ze afschermt, wat nou als je op Twitter gevolgd wordt door je baas? In mijn geval zitten onder mijn volgers twee leden van ons CvB en mijn teamleider. Is dat eng?

Laat ik beginnen met stellen dat me verbaasde dat een van de aanwezigen het ‘probleem’ vooral andersom zag en zei: “Het CvB gaat mij echt niet volgen op Twitter” vanuit het idee “die zijn daar toch niet in geïnteresseerd”. Nou, blijkbaar dus wel. Want toen ik afgelopen woensdag, tijdens het voorbereiden van mijn bijdrage, een tweet over deze vraag verstuurde had ik binnen een uur via Twitter van alle drie een reactie terug. En ook gisteren bij de sessie waren ze er om te horen wat mijn antwoord op die vraag was. Zoals alle leden van het CvB (en andere managers) actief betrokken waren bij het evenement.

Maar inderdaad, Twitteren kán je je baan kosten, zo is al meerdere keren gebleken (zie dit bericht, dit bericht of dit bericht). Onderstaande infographic geeft een aantal voorbeelden van dingen die je kunt doen om er voor te zorgen dat dat gebeurt (gaat over sociale media in het algemeen).

OK, niet doen dan maar? Of toch, maar waarom dan?
Vanochtend bedacht ik me dat het eigenlijk te vergelijken is met duiken. Nee, niet van een hoge duikplank, zoals al die vallende sterren nou doen, maar onder water met een tank op je rug. Er zijn mensen die al de kriebels krijgen van het idee aan 10-20 of meer meter water boven zich. Maar ik heb geleerd dat dat veilig kan. Ik weet wat ik moet doen en vooral ook niet moet doen. Als ik in het buitenland ga duiken, dan zoek ik een betrouwbare duikschool met instructeurs die weten waar ze het over hebben, materiaal dat te vertrouwen is en doe ik geen gekke dingen tijdens het duiken.
Dan is duiken heel veilig en als je ooit in de zee rond bijvoorbeeld Kreta gedoken hebt, dan weet je dat het absoluut de moeite waard is.

Zo is dat met Twitter ook. Het levert me heel veel op. Van prettige contacten die anders niet te onderhouden waren, tot informatie over waar mensen mee bezig zijn of nieuwtjes die voorbij komen, het is als die mooie zee bij Kreta. Er zijn een aantal dingen die je niet moet doen (of juist wel), zie ook de infographic. En het kan niet in elke omgeving (al kan dat relatief zijn, ik ga niet ijsduiken terwijl ook dat heel veilig gedaan kan worden). Wellicht vind ik het ook te vanzelfsprekend dat ons hele CvB en heel wat directeuren, teamleiders en collega’s zo actief zijn op Twitter. Maar gelukkig is dat nou eenmaal zo. En daar kan ik, lijkt mij, alleen maar blij om zijn. Eng is dus heel relatief (zoals alles in het leven).

Maar, zoals ik gisteren al aangaf: we zullen collega’s en studenten daar dan wel bij moeten helpen. Want niet iedereen zal het zich zelf willen en kunnen leren. Én, zoals er, ondanks alle goede duikscholen en betrouwbare techniek, ook gewoon mensen zijn die nooit van zijn leven zullen gaan duiken, zo zal dat ook met Twitter het geval zijn. Moet ook kunnen natuurlijk.