Beleefd: BEYOND: Two Souls

Okay, een waarschuwing vooraf: als je BEYOND: Two Souls nog niet gespeeld/gezien hebt, stop dan nu met lezen. Sla dit bericht desnoods op in je favorieten, maar koop eerst de game voor de PS4 of in de Epic store voor Windows. Speel hem zelf, terwijl je zo min mogelijk over het verhaal weet.
Net als bij een goede film is het namelijk ook bij deze game veel en veel leuker als je hem helemaal blanko kunt ervaren.

Je kunt de gameplay in zijn geheel online bekijken (bijna 8 uur), maar geloof me, zelf spelen, met een headset op, met controller of toetsenbord en muis, voegt een dimensie aan het geheel toe. Is gewoon indrukwekkender. Ik zal  daarbij bekennen dat het voor het eerst is dat ik zó door het verhaal van een game gegrepen ben. Ja, in Tomb Raider heeft ook een verhaal en de graphics in het spel brengen de nodige emoties over, de single-player missies van Call of Duty heb ik voor een groot deel ook uitgespeeld omdat ik wilde weten hoe het verhaal zich verder zou ontwikkelen. Maar zo stevig als dat Ellen Page me wist te grijpen in haar rol als Jodie Holmes, dat lukte geen van die andere spellen.

Interactieve film

De game speelt als een interactieve film. Omdat het inmiddels eind 2019 is zal iedereen bij “interactieve film” meteen denken aan Black Mirror: Bandersnatch en zelfs bij games zijn er inmiddels voorbeelden zoals Detroit: Become Human van dezelfde gamestudio die binnen dit genre naam gemaakt hebben. Zoals je in mijn bericht over mijn lijstje “nieuwe” spellen hebt kunnen lezen, komt die laatste voor PC pas a.s. woensdag uit (ik heb hem al gekocht, het wachten is dus op de download).
BEYOND: Two Souls is echter oorspronkelijk al uit 2013 (!), toen nog voor de PlayStation 3, later voor de PS4 en sinds dit jaar ook voor PC. Dit is dus eigenlijk al een antiek spel. Dat nu nog steeds indruk weet te maken.

Zoals gezegd, het was de personage Jodie die me greep. De controls vond ik in het begin maar onhandig, ik had ook niet echt het gevoel dat ik veel invloed had op het verloop van het verhaal, maar ik wilde tóch ontdekken hoe het met Jodie verder zou gaan. Daarbij heb ik het spel in chronologische volgorde gespeeld (was een toevallige keuze, ik heb die niet bewust gemaakt, vind hem wel prettiger denk ik). Ik kan me voorstellen dat als je het spel in de oorspronkelijke volgorde van hoofdstukken speelt, het verhaal van je weg rent en je er niet in slaagt om voldoende gegrepen te worden.
Nu wel. Ja, ik heb gehuild tijdens het uitspelen van de game.

LAATSTE WAARSCHUWING! DE SPOILERS IN HET STUK HIERNA MAKEN HET SPEL ZELF SPELEN EEN STUK MINDER LEUK/SPANNEND!

Als je de game één keer helemaal uitgespeeld hebt, dan kun je willekeurig hoofdstukken (levels) opnieuw spelen. Je moet dan vooraf kiezen of je de nieuwe run wilt opslaan op niet. Het spel voelt tamelijk lineair aan, vaak zijn er verschillende manieren om tóch op dezelfde plek uit te komen. Maar met name op het einde (Black Sun) zit er een belangrijke tweesprong in: kies je voor leven of voor de dood (the beyond) en in het allerlaatste hoofdstuk heb je zelfs 4 opties om de rest van het leven van Jodie mee te bepalen, alleen of met anderen. Ik heb beide hoofdstukken daarom nogmaals gespeeld om de andere opties te bekijken. Het levert, afhankelijk van je keuze mooie variaties op. Zoals gezegd, de game is al oud, dus het is niet raar dat er ook al iemand is die uitgerekend heeft dat je in totaal 24 verschillende eindes kunt bereiken en al die varianten opgenomen heeft en online gezet:

Behind the scenes

Het klinkt wellicht een beetje raar als ik zeg dat de technologie achter het spel me eigenlijk niets uit maakte. De vele “behind the scenes” filmpjes die er logischerwijs zijn, ben ik pas na afloop gaan bekijken. Als je de behind de scenes van een film als The Matrix bekijkt dan gaat mogelijk een beetje van de magie verloren. Ik heb dat bij BEYOND: Two Souls eigenlijk nog helemaal niet. Het maakt de game eigenlijk juist indrukwekkender. Er zijn er een aantal te vinden.

De herkomst van het verhaal (en een beetje al over de mocap):

Fun fact: 2.000 pagina’s script voor een game!

Het ontwerp van de locaties (sets) en de karakters is niet anders dan je bij een film zou verwachten.

De uitdaging om alle 300 karakters in de game op gelijk niveau met de hoofdrolspelers te krijgen is geen eenvoudige opgave. Ik ben gestart met het spelen van Control en daar is dat zeker niet zo goed gelukt.
De gameplay had ik in het begin wat moeite mee, het filmpje hieronder laat zien hoe ze e.e.a. ontworpen hebben.

Hier moet ik toch mijn belangrijkste kritiekpunt kwijt: net zoals je je bij films soms afvraagt “waarom gebruik je deze of deze kracht nu niet?” was dat bij deze game ook zo. Aiden was niet altijd beschikbaar als ik vond dat het logisch was. Natuurlijk, de game zou er dan mogelijk té eenvoudig door worden en aangezien ze stellen dat Aiden een eigen willetje heeft kun je doen alsof het logisch is dat hij niet altijd voorhanden is. Maar toch.

Het filmpje over de performance capture is super grappig. Weet niet precies wat ik daar aan moet toevoegen.

nog eentje:

De filmpjes laten goed zien hoe moeilijk het moet zijn geweest voor de acteurs om een geloofwaardige performance neer te zetten. Niks geen grote dramatische decors in de stijl van Game of Thrones om in het gevoel te komen.

De muziek in de game is van het niveau zoals je dat van een film zou mogen verwachten. Uit het filmpje hieronder blijkt al dat ook het ontwikkelen ervan vergelijkbaar was:

De muziek is in ieder geval zo krachtig dat ik letterlijk kippenvel krijg bij Jodie’s Suite (Spotify playlist). Voor de niet-Spotify gebruikers:

En natuurlijk de cover van het nummer “Lost Cause” van Beck door Jodie/Ellen:

Het laatste woord (30 hele minuten!) over deze game wil ik dan toch geven aan Ellen Page (met excuses voor het feit dat ze de microfoon onder haar haren verstopt hebben!)

Heftig, indrukwekkend, meeslepend, mooi. Een belevenis. En dan met de realisatie dat het voor de betrokkenen al iets is uit een grijs verleden.