Ik moet bekennen dat ik me, anders dan gisteren, vandaag wel een beetje schaam bij het typen van dit bericht. Want het zou natuurlijk een heel gemakkelijke vraag moeten zijn geweest van Jeroen Bottema van de Hogeschool InHolland:
Ik ben op zoek naar voorbeelden van succesvolle leerpraktijken in het onderwijs waar leerlingen/studenten en de school/docenten samen verantwoordelijk zijn voor leerinhoud en leerproces en waar door het gebruik van web 2.0 technologie relaties gelegd worden tussen formele leeromgeving van school en de informele leeromgeving van de leerling/student.
Net als Wilfred Rubens kan ik niet zo even een lijstje uit mijn mouw schudden. Wilfred gaat er in zijn post vanuit dat dat komt omdat er simpelweg weinig tot geen echte voorbeelden zijn. Ik ga er eigenlijk meer vanuit dat wij (zowel Wilfred als ikzelf) ons gewoon moeten schamen omdat we blijkbaar onvoldoende overzicht hebben op wat er “in het veld” gebeurt op dit gebied. Dus waar Wilfred zijn lezers oproept om zijn ongelijk te bewijzen, roep ik juist het tegenovergestelde: “Laat zien dat ik gelijk heb en dat ik me dus gewoon moet schamen! En noem een of meerdere voorbeelden van succesvolle leerpraktijken op dit gebied”.
“Succesvol+samen verantwoordelijk voor leerinhoud+samen verantwoordelijk voor leerproces+web2 gebruik+relatie tussen formeel en informeel leren” is een erg uitgebreide zoekopdracht.
Geen wonder dat het niet makkelijk is om iets te vinden, denk ik.
Korte reactie:
– Er zijn voldoende middelen online om co-creating in de cloud onderwijs in te vullen. (Google Docs, weblogs, wiki’s)
– Docenten zijn niet gewend aan een werkwijze waarbij studenten meebouwen aan de lesinhoud.
– Studenten zijn er ook niet aan gewend en kijken er vreemd tegenaan (moeten we nu ook het werk van de docent doen)
Ik denk dat als je om je heen kijkt op de werkvloer je veel mooie pareltjes vindt. Deze worden echter niet breed uitgedragen of door onderzoek ondersteunt. Wat voorbeelden uit de dagelijkse praktijk van de School of Business & Economics van Windesheim:
(1) Een aantal collega’s gebruiken Hyves in de dagelijkse mentorpraktijk om de kloof tussen school – prive te dichten. Door middel van een klasse Hyve hebben studenten een platform om vragen te stellen en de docent een mooie tool om al wat er leeft in de groep te monitoren (en daarop te anticiperen)
(2) Voor een cursus waarvoor geen geschikt boek te vinden is besloot de docent om dan maar samen met studenten het boek te gaan schrijven op een Wiki. Daarbij schreven duo’s aan hoofdstukken van dit digitale boek en presenteerden hun bevindingen in de klas. De wiki werd vervolgens tentamenstof.
(3) Een aantal docenten maakt gebruik van open innovatieplatformen als ‘innocentive’ en ‘battle of concepts’ voor het vinden van geschikte opdrachten.
En zo zijn er in het Nederlandse onderwijs vast nog héél veel mooie voorbeelden te vinden… Mooi om eens te onderzoeken.
Pierre, dank voor je blogpost. Levert me in ieder geval weer een aantal suggesties op! 🙂
@elke: Zeker geen makkelijke vraagstelling, maar wel kenmerken die we in het onderwijs aan web 2.0 tools hangen. De praktijk is weerbarstiger.
@Annemarie Hut: dat is eigenlijk wel de reden waarom we dit onderzoek doen en waarrom het ook Students’ Voices heet.
@Igor ter Halle: Thanks!
Er komen al mooie voorbeelden binnen, hoewel we ze nog goed moeten bekijken en beoordelen. In eerste instantie kreeg ik veel voorbeelden van leerpraktijken binnen die gekoppeld waren aan een externe organisatie buiten de school. Zou dat een van de succesfactoren zijn? De laatste dagen krijg ik ook heel veel micro-voorbeelden binnen: docenten die experimenteren met tools en hun leerlingen daar bij betrekken.
eh, weblogs in het onderwijs?
http://www.met-k.com/2009/06/12/weblogs-in-het-onderwijs/
en:
http://www.met-k.com/2010/01/20/internet-is-creatief/
tips en samenwerking is welkom!