Gespeeld: The Last of Us Part 2

Toen ik “BEYOND: Two Souls” had uitgespeeld beschreef ik het als het “beleven” van het spel. Waarom dan nu niet? Het zegt eigenlijk meer over mijzelf dan over The Last of Us Part 2. Want wat “men” er ook over wil zeggen, ik vond het gewoon een heel goede game en een indringend verhaal. Ik heb in totaal 29 uur en 10 minuten nodig gehad om het spel te doorlopen en daarbij ben ik nog steeds verre van en completionist. Al is dit echt wel een spel waarbij het nodig is om veel van het standaard pad af te wijken, ontzettend veel (vaak lege) lades en kasten open te doen op zoek naar materialen en upgrades.
Net als bij Tomb Raider weet je dat als je wat meer munitie tegen komt, je daarna in een moeilijke situatie terecht gaat komen, maar verder gaat de vergelijking redelijk mank. Lara kan qua diepgang niet tippen aan Ellie of Abby.

Aangezien ik ook deze game op de gemakkelijke stand gespeeld heb, was hij goed te doen. Waarom op de gemakkelijke stand? Als ik zeg dat ik zulke spellen speel voor het verhaal dan klinkt het zoals vroeger die mannen die zeiden dat ze bepaalde bladen niet kochten voor de plaatjes maar voor de verhalen die er in stonden. Laat ik het dan anders formuleren: ik heb The Last of Us Part 2 uitgespeeld zonder hulp, dus zonder online op zoek te (moeten) gaan naar walk-throughs, tips over waar codes te vinden zijn, strategieën over hoe je bloaters moet aanpakken etc.
Maar ik ben (nog steeds?) iets minder vaardig in het razendsnel met alleen een controller richten en schieten. Speel ik op Windows, dan schakel ik soms bij scenes waarbij het op nauwkeurigheid komt vaak nog even over op het gebruik van de muis om te richten, dan kan op een Playstation 4 niet.
Als ik wat meer tijd heb om te richten, dan hoef ik niet elke 2 minuten een save-point te laden omdat ik dood ben. En kan ik meer tijd besteden aan het oplossen van de andere uitdagingen van het spel.

Goed, de game zelf dan. Die blijkt nogal wat negatieve aandacht te trekken.

Bovenstaande comment stond/staat op IGN. Het is er één van vele.

Zonder te willen spoileren: Een deel van de kritiek heeft blijkbaar te doen met de lesbische relatie tussen Ellie en Dina. Dat Dina zwanger is (uiteraard niet van Ellie) zal het niet eenvoudiger maken. Joel heeft in deel een nogal discutabele beslissing genomen. Die heeft het leven van Abby, die in deel 2 geïntroduceerd wordt nogal ingrijpend veranderd. Al weet je dat in het begin nog niet.

De game neemt uitgebreid de tijd om je ook de kant van Abby te laten zien. Als in een goede film wordt je eerst op het verkeerde been gezet van Abby als “gewone slechterik” waarna je daarna de mogelijkheid krijgt om meer sympathie voor haar te krijgen. D.w.z. je speelt haar geruime tijd en leert zo ook waarom ze het op Joel in heeft.

En ja, natuurlijk, je gaat in het spel nooit rechtstreeks van A naar B, je komt steeds alle andere letters eerst tegen. Er zitten een aantal stukken in die overbodig zijn. Met name in het Aquarium als Abby en Owen samen zijn, het oefenen met de speelgoed pijl en boog of op andere plekken het verplicht een paar akkoorden spelen op de gitaar.  Het tempo in deel 1 lag hoger, dat heb ik ook in een weekend + een paar extra uur uitgespeeld. Deel 2 was meer geschikt om gespreid over de tijd te spelen, een campagne / scene, de volgende dag de volgende. Maar dan nog was er voor mij geen sprake van verveling of een saai verhaal.

Dat betekent niet dat ik niet soms gemengde gevoelens heb over de verhaallijn.

Bovenstaand punt, zo’n 3 uur spelen voor het einde, had ook een logisch einde kunnen zijn. Het stukje dat hierna volgt is zo zoetsappig dat het meer dan duidelijk is dat er nog iets “slechts” moet gaan gebeuren. Bij een écht goede game, zou ik verwachten dat ik daar als Ellie ook een eigen keuze heb. Dat ik zelf kan kiezen voor optie A of B en zo dus ook het einde van het spel kan bepalen. Idem voor wat betreft de daadwerkelijk echt laatste scene van Abby en Ellie samen. Waarom is hier maar één mogelijke uitkomst? Een aantal van de keuzes van Abby én Ellie tijdens het spel als het gaat om het elkaar in leven laten (of zelfs redden) zijn niet helemaal consistent met andere ingebakken keuzes. Ik snap dat het geen Detroit Become Human is (of kon worden?) met een veelvoud van verhaallijnen gebaseerd op je eigen keuzes, zou het mooi zijn geweest als je er bijvoorbeeld ook voor kon kiezen om op een moment niet iemand met een paar klappen het hoofd in te slaan (omdat nu je enige optie is dat wél te doen anders gaat het spel niet door) .

Ondanks die kanttekeningen blijf ik bij mijn tweets van twee weken geleden:

Wat mij betreft gewoon een aanrader en als je deel 1 nog niet gespeeld had, dan die eerst aanschaffen en spelen!
En ik blijf bij deze conclusie:

Het is maar een spel! Het gaat de wereld niet veranderen. Ja, er is heel wat grootspraak omheen, hype, bewust, het ding moet verkocht worden. Joepie, je ziet twee vrouwelijke personages elkaar zoenen in de game, weest gerust er ook komt ook een potje man + vrouw sex in voor, voor ieder wat wils dus. Stoor je je aan het ene, ja dan haak je waarschijnlijk na een half uurtje af. Maar dat wist je toch al voordat je het spel kocht?

p.s. de tattoo van Ellie op je arm als sticker of als échte tatoeage (op de andere arm, omdat hij op de rechterarm al een tatoeage had) is natuurlijk de overtreffende trap…

En alleen als je hem echt zelf al uitgespeeld hebt:
Hoe reageren een aantal online gamers op de laatste scene(s) uit het spel:

Ik heb ontzettend zitten lachen toen ik dit filmpje bekeek omdat ik veel gevoelens herkende, niet de boosheid achteraf, wél de opmerking dat het onze keuze had moeten zijn hoe het met Ellie en Abby af zou lopen.

0 0 stemmen
Bericht waardering
2 Reacties
Inline Feedback
Bekijk alle reacties
trackback

Ik speelde The Last of Us Part 2 in bijna 30 uur verdeeld over 2 weken uit (had nog geen vakantie) en schreef er (s… https://t.co/ZJXV1fMh5O

trackback

[…] nu? Wat is er na Horizon Zero Dawn te doen? Via Linkedin kreeg ik, naar aanleiding van mijn verhaal over The Last of Us 2, de tip om eens naar de Walking Dead te kijken. De gameserie, niet de TV-serie waar ik naar een […]