OpenEd 2014 – tussen hoop en vrees

Dag 1 van de OpenEd 2014 conferentie zit er bijna op. Over een uurtje is de receptie en vanavond gaan we uit eten (en door praten) met een deel van de Nederlandse delegatie. Als je bedenkt dat mijn dag hier om 4 uur lokale tijd begon, dan weet je dat het begrip snoepreisje heel relatief is.

Maar goed, in dat uur, wat eerste gedachten op een rijtje gezet: wat is het beeld van deze eerste dag. Nou, de titel zegt het eigenlijk al: “tussen hoop en vrees”. De keynote van Lawrence Lessig vanochtend was bij uitstek een voorbeeld van de “vrees” kant van het beeld. Want hoewel ik nog steeds niet anders kan dan gefascineerd luisteren als hij een presentatie geeft, is hij erg somber over onze kansen om met open educational resources of met open education iets te bereiken. Het idee is dat dat zal lukken zolang we als onderwijs nog geen groot genoege bedreiging zijn voor “green” (lees: de mensen met het geld). En dat is natuurlijk wel een beetje ontnuchterend. Want als het écht betekent dat we eerst moeten zijn te veranderen hoe regeringen tot stand komen (zou het bij ons zoveel anders zijn dan in de VS?), dan vrees ik voor die toekomst.

En gemakkelijk zal het toch al niet worden, zo is me ook wel duidelijk geworden tijdens ons eigen werk rond het OER referentiemodel (los van de vraag of die term de lading nog dekt).

Als je kijkt naar de verschillende pogingen om OER en Open Education te ontsluiten, en de moeite die het nog steeds kost, dan zakt je de moed toch eigenlijk wel een beetje in de schoenen. Al was het ook wel weer goed om te horen dat de aanwezigen bij onze sessie weliswaar de uitdagingen onderschreven, maar ook de initiële behoefte en het uitgangspunt.

En van de andere kant: zo’n conferentie als hier laat juist zien dat er wél al heel veel gebeurt. Ik heb nog niet eerder mee gemaakt dat ik in de lift stapte en vergezeld werd door twee Amerikaanse dames (als ik zeg “op leeftijd” dan zeg ik dat met respect) die heel enthousiast ervaringen aan het uitwisselen waren over hoe bij de onderwijsinstelling van de ene dame OER gemaakt werden en studenten daar enthousiast over waren.
OER niet als “moeten we daar wellicht ook iets mee gaan doen?” maar als “dat doen we, onze studenten willen het, onze docenten willen het (zodra we het ze uitleggen)”. En dat is natuurlijk toch wel weer heel hoopgevend.

Door gaan dus op de ingeslagen weg. En niet teveel zorgen maken over hogere machten die (mogelijk) een keer tegen gaan werken.