Het versienummer 6 doet al vermoeden dat Far Cry 6 niet de eerste editie is van dit spel. De eerste versie kwam uit in 2004, maar tot nu toe was de serie aan mij voorbij gegaan. Het waren de tv-reclames die me nieuwsgierig maakten, en het bekijken van een stuk gameplay bij theRadBrad gaf de doorslag voor de aanschaf. De officiële trailer hieronder geeft een indruk zonder heel veel van het verhaal cadeau te geven:
Ik zal het filmpje van het einde van Antón Castillo, de slechterik in het spel, hier niet delen, dat zou té veel weggeven, maar dood gaat hij uiteraard. Daar had ik 58 uur voor nodig met daarbij 2.646 kills waarvan 1.803 headshots. Ik heb geen enkele vis gevangen (ja, een van de “wapens” die je ter beschikking hebt is een vishengel), geen spelletje dominoes gewonnen, geen Gran Premios race gereden en geen hanengevechten gewonnen.
Ik vond het een sterke game. En dat ondanks de toch wel moeizame reviews die er voor Far Cry te vinden zijn (net als voor Call of Duty overigens). Tja, het is een beetje de vraag hoe veel “realiteit” je in het verhaal verwacht. Het speelt een beetje als een actiefilm. Geen slechte actiefilm, geen Die Hard met onze Bruce, meer een James Bond met Daniel. Dani Rojas is een personage waar je je in kunt leven.
Het spel is fictie. Dus gelijkenissen met Cuba vind ik net zo min relevant als dat ik me bij Tombraider afvraag of er daadwerkelijk archeologen bestaan die zulke spannende avonturen beleeft. De boodschap die je bij het opstarten steeds weer te lezen krijgt, maakt duidelijk dat het een 18+ spel is. Eentje waarbij het de moeite loont om stilletjes door Yara (het fictieve land waar het spel zich afspeelt) heen te sluipen, maar waarbij je heel wat zult moeten moorden om bij het einddoel te komen. En dat is dan toch wel anders dan bij science fiction als bv Mass Effect of Horizon Zero Dawn. Die laatste sowieso al omdat je daar vooral mechanische fantasiedieren aan het uitmoorden bent. Toch ook weer heel anders dan een aantal van de bloederige aanvaringen met auto’s of vrachtwagens die ik op een paard gehad heb in Far Cry 6. En je kunt terecht vraagtekens zetten bij het gegeven dat als je zo’n paard zocht om je van A naar B te verplaatsen, het heel simpel was om gewoon een soldaat van het paard af te schieten en dan op zijn/haar paard je reis te vervolgen.
Het is dus zeker geen game voor iedereen. Dat weten de mensen die deel 1 t/m 5 gespeeld hebben natuurlijk al lang. Het is ook geen game die je op school als onderdeel van de geschiedenisles wilt inzetten of als discussiemateriaal over tirannen en revoluties. Of ik een vervolg ook zou spelen, hangt af van de wijze waarop ze de game inrichten. Assassin’s Creed Odyssey heb ik in één ruk uitgespeeld tot het einde. Maar de video’s over Assassin’s Creed Valhalla spraken me veel minder aan. Die heb ik dus nog even links laten liggen. Er is natuurlijk altijd nog Call of Duty: Vanguard die net uitgekomen is. Als moest ik daar wel glimlachen bij de review op IGN Benelux. Daar stellen ze “Zoals eigenlijk altijd bij de singleplayer van Call of Duty, is deze bedoeld als een soort kennismaking met de gamemechanics en dient het als introductie voordat spelers de multiplayer induiken.”
Ik ben blijkbaar toch (gelukkig) nog steeds niet “de gemiddelde gamer” die mensen voor ogen hebben. 😉