Heerlijk als een game zo’n verwarring oproept

Ik ben nog niet helemaal bij met het schrijven van de blogposts die over de afgelopen weken nog op de rol stonden, maar wilde deze er absoluut gewoon even tussendoor gooien. Tegenwoordig gaat het hier in huis (in weekenden dat mijn oudste dochter thuis is) regelmatig over games, het ontwikkelen ervan, gameplay etc.

Dus toen Death Stranding uitkwam en de eerste verwarde recensies voorbij kwamen ging dat ook hier in huis niet ongemerkt voorbij. Zelf kan ik hem nog niet spelen, de game komt pas ver in de loop van 2020 uit voor PC en we hebben nog geen PS4 in huis om hem op te spelen. Maar het lijkt er op dat een aantal van de reviewers de game zelf ook nog niet gespeeld heeft of geen flauw idee heeft wat ze er mee aan moeten.

De eerste review waar we ik mezelf over verbaasde was die bij Engadget. Die review leest meer als een verhandeling over de geschiedenis van film als kunstvorm, de rol van games daarbij en de ideeën van de auteur over de toekomst ervan. Terecht wordt in de reacties opgemerkt dat het bronnenmateriaal wat beperkt is als je dat doet op basis van één game. Maar ik wil je de conclusie nog wel even meegeven (bron: Jessica Conditt voor Engadget)

Video games aren’t the end. The next big art form is already on its way — augmented reality will fuse digital life with the physical realm, offering myriad new avenues of artistic expression. The interactive experiences built for these realities will be informed by all of the mediums that came before, but video games will be the nearest example. In order to provide a clear template for future art, and in order to sustain respect in the present, video game creators and critics can’t rely on the familiar thrills of film. The best way to make video games stronger is to embrace everything they are. And video games are a lot of things, but they’re definitely not movies.

Ook bij de Volkskrant leken ze niet echt te weten wat ze met de game aanmoesten. Daar maakt Peter van Ammelrooy vooral gebruik van andere bronnen. De intro zet de toon al duidelijk:

Het enige positieve (afgaande op de review) lijkt te zijn dat Death Stranding gebruik maakt van de Decima engine van het Amsterdamse Guerrilla Games, maar wat van Ammelrooy zelf vindt van de game wordt niet duidelijk.

Bij Bright hebben ze er een stuk minder moeite mee. In het bericht (zonder vermelding van auteur) getiteld “Wat je moet weten over Death Stranding” maken ze die claim wat mij betreft waar. Ze beschrijven helder waarom de game gemengde reacties oproept, vellen daarbij niet meteen een waardeoordeel, maar beschrijven juist wanneer het voor jou wel niet een game om te kopen kan zijn. Het helpt daarbij al als je het gegeven dat de game door Hideo Kojima ontwikkeld is als gegeven neemt en dan niet veronderstelt dat Kojima zich aan ons aanpast maar er vanuit gaat dat een game die door hem ontwikkeld wordt een weergave is van hoe hij tegen het genre aankijkt.

Aan de heel andere kant van het spectrum zit de review van IndieWire waar David Ehrlich niet alleen lyrisch is over de “Video Game Movie”. Daarbij is het taalgebruik heel kleurrijk maar is het op dit moment toch echt wel de meest diepgaande review en beschrijving van de game die ik tegengekomen ben.

Dus…
Ik kan me voorstellen dat je nog steeds zoiets hebt van “ehm, moet ik me nou echt druk gaan maken over de reviews van een spelletje op de computer?”. Nou, ja, druk maken hoeft van mij niet meteen. Maar interesse erin (en bv dus niet alleen het bericht bij de Volkskrant lezen en daar je mening mee vormen) is niet onverstandig. Gisteren schreef ik voor de iXperium site een bericht over ROBIN een interactieve film, een film ontwikkeld vanuit onderzoek/onderwijs. Games als Death Stranding (en ook bv Detroit: Become Human) zijn wat mij betreft voorbeelden van richtingen die zoiets op kan gaan. ROBIN laat zien dat de uitdagingen zeker niet alleen in de techniek zitten, ik denk dat ze dat bij ROBIN juist heel goed opgevangen hebben en laten zien dat je ook zonder motion capturing een verhaal kunt vertellen.  Wel kan ROBIN absoluut leren van de complexiteit en de finesse van games als Death Stranding en Detroit: Become Human als het gaat om keuzes die de speler maakt en de effecten daarvan op het vervolg.