Wat neem ik mee van SXSW 2019?

Het was de afgelopen weken  weer heel erg stil hier. Terwijl ik zeker niet stil gezeten heb, maar naast het direct delen van ervaringen via de WhatsApp-groep, de Padlet, het interne blog van het Kenniscentrum, een tweetal bijdragen aan de Handpicked nieuwsbrief van Erwin Blom (meer specifiek aan deel 1 en deel 2, ik kan je de andere delen zeker ook aanraden!), de lange dagen met de collega’s, was het wel effe op wat betreft kennisdelen.

Dus daarom nu hier nog even een blogpost met wat overwegingen.

Allereerst wat toelichting: het was mijn eerste keer naar SXSW (voor wie het niet weet: dat staat voor “South by Southwest” al zegt iedereen op het festival zelf “South by”). Ik was er met een grote groep collega’s van de HAN. We hadden één ding gemeenschappelijk: allemaal hebben we te maken met het iXperium, een bestaand of eentje in oprichting. Dus, elkaar leren kennen was al een belangrijk doel.
Daar hoef je niet helemaal naar Austin toe te gaan, het idee was daarnaast uiteraard ook om kennis op te doen.

SXSW is een festival, geen conferentie. D.w.z. het is zeker niet alleen een conferentie. Er is een conferentiedeel, een filmdeel, een muziekdeel, een gamedeel. Om een beeld van de omvang te krijgen: Educause (kende ik altijd als “grote” conferentie in de VS), trekt jaarlijks ruim 4.000 deelnemers. SXSW ongeveer 75.000 deelnemers.
Het geheel speelt zich dan ook niet alleen in het conferentiegebouw af, maar ook in gebouwen daar omheen.

Voor wat betreft de inhoud had ik vooraf niet verwacht dat ik tijdens SXSW over technologie zou horen die ik nog niet kende. En dat was ook niet zo. Het leerzame was de discussie óver de verschillende technologieën die gevoerd werd. Zoals over het gebruik van gezichtsherkenning ten behoeve van het herkennen van potentiële criminelen. Op zichzelf niet zo schokkend, behalve als je hoort dat er in de VS geen/nauwelijks wetgeving is die reguleert wat de politie/justitie hiermee mag doen. En als de technologie dan geleverd wordt door commerciële bedrijven als Amazon, waarbij het matchingsmechanisme dan  als bedrijfsgeheim gelabeld wordt, waarbij je als verdachte of advocaat van een verdachte geen recht hebt om te weten hoe een match gemaakt is, of met hoeveel procent zekerheid, dan wordt het allemaal toch wel een stukje minder geruststellend.

Idem als het gaat om genetische manipulatie, niet alleen van planten of dieren, maar ook van mensen. De film Human Nature waarvan ik de screener gezien hebt geeft meer dan genoeg stof tot nadenken over de voor- en nadelen hiervan. De documentaire Autonomy waarvan eveneens een screener getoond werd,  staat stil bij de rol van de auto in de VS en kijkt van daaruit naar de ontwikkeling rond zelfrijdende auto’s (en de uitdagingen die niet alleen op technisch vlak liggen).

Ook de keynote van Amy Webb gaat eigenlijk niet zozeer over de 315 trends die in het gratis te downloaden trendrapport staan, maar over de onderlinge relaties tussen die trends en de relaties met jou / jouw bedrijf. Je kunt de hele keynote hierboven bekijken.

Het NRC was er ook, hun conclusie was vooral niet echt positief (zie dit bericht en dit bericht). Zaken als  “massale schermverslaving”, “empathie-crisis”, “digitale eenzaamheid” vergen inderdaad aandacht. Maar voor mij zijn de ontwikkelingen in de VS in de regel niet een-op-een naar Nederland te vertalen. Ik zie ze zelf veel meer als gespreksstof voor hoe we willen dat die ontwikkelingen hier in Nederland (mogelijk) ook een plek krijgen (of juist niet).
Maar wellicht komt dat ook omdat ik me dat veroorloven? Omdat ik een blanke (witte?) heteroseksuele man ben met een bovenmodaal inkomen? Hoe dan ook, er was ook voldoende aan leuke en verrassende zaken te zien.

Zoals 3D-printers in verschillende afmetingen of voor verschillende soorten, tags die net als RFID geen batterij nodig hebben en gebruik maken van Bluetooth en wifi-signalen die in de ruimte ‘zweven’ om hun data te verzenden, knuffelbare robots en robothondjes, robotjes die leren om computerspellen te spelen, handschoenen en pakken waarmee je in VR ‘gevoel’ kunt simuleren, studenten die cubesats ontwikkelen die niet alleen via raketten de lucht in geschoten worden, een aanstaande tv-serie die geld nog moeite spaart om ons erin geïnteresseerd te krijgen, tot kunstmatige borsten voor mannen om hun baby te voeden.

Eentje wil ik er nog uithalen, ook daar is een uitgebreid artikel online over te vinden: It’s time to start caring about “VR cinema,” and SXSW’s stunners are proof. Zelf heb ik maar ééntje van bekeken, genaamd “Nothing to Be Written” van de BBC over brieven die soldaten in de Eerste Wereldoorlog naar huis mochten sturen.

Ik vond het een indrukwekkende (korte) ‘film’ in 360-graden. Belangrijk lijkt me (zo werd ook benadrukt in een van de andere sessies die ik bijgewoond heb) dat makers zich steeds heel erg goed afvragen óf die medium het meest geschikte medium is voor hun boodschap. Want het is niet alleen heel duur om te maken, maar werpt ook extra drempels/voorwaarden op als het gaat om het bekijken ervan. Immers, je moet de benodigde apparatuur hebben, maar bij “Nothing to Be Written” was er een decor opgebouwd om het vak met de krukken waar je op zat, was er iemand die na afloop ook het gesprek met je aanging over wat je gezien had, kortom het was een totaalverhaal. En ook dat is een boodschap van SXSW: de context / omgeving / het totaalpakket moet kloppen.

Nog veel meer opnames van sessies van SXSW 2109 kun je hier vinden.

Natuurlijk hebben we (ik in ieder geval tijdens de laatste avond) delen van het muziekaanbod geproefd. De gameconferentie vond helaas pas tijdens de laatste dagen van SXSW plaats, toeschouwer zijn bij een Halo Championship Series zal dus tot een andere keer moeten wachten.

Wat heb je nog meer meegebracht?
Het vervelendste dat ik meegenomen heb vanuit Austin is een stevige verkoudheid. Ging het donderdag en vrijdag nog redelijk, het weekend heb ik voornamelijk in bed doorgebracht. Tja, kan gebeuren, ik was er deze winter nog heel goed vanaf gekomen.
Betekent echter ook dat ik de zondagmiddag op de bank doorgebracht heb en samen met de kinderen die klassieker die zij nog niet kenden en die ik tijdens SXSW weer eens voorbij zag komen in een sessie over de manier waarop hackers in de media geportretteerd worden: Wargames.

Tijdens de film hebben we af en toe wat zaken erbij gezocht.  Zoals Galaga, het spel dat door David (Matthew Broderick) in een arcade-hal gespeeld wordt. Nog niet op RetroPie geïnstalleerd, maar wel al opgezocht. En natuurlijk gezocht naar Falken’s Maze. Dat leverde deze blog uit 2016 van Michael Grasso op met mooi overzicht van de film afgezet naar het tijdperk waarin hij uitgegeven is.

Één van de screenshots uit dat bericht wil ik hier graag herhalen. Het is de conclusie van Joshua aan het einde van de film: “A strange game. The only winning move is not to play”.

Ik denk dat dat niet alleen voor “Thermonuclear War” geldt.

Maar de vraag is ook een beetje wanneer wel en wanneer niet.

Is kunstmatige intelligentie (AI) een gebied waar we vanaf moeten blijven?  Of genmanipulatie bij mensen? Of zien we het allemaal als te groot? Is AI niet meer dan Machine Learning, toepasbaar op kleine detailgebieden en in gecontroleerde omstandigheden?
SXSW heeft daar de antwoorden niet op gegeven, wel veel (nieuwe) vragen. En vragen zijn goed wat mij betreft!

p.s. op één gebied ben ik het heel erg met het NRC eens: die elektrische deelstepjes zijn super cool maar levensgevaarlijk! 😉