Laat ik beginnen met toe te geven dat ik het deze winter tot nu toe heel gemakkelijk gehad heb. Ik heb nog geen last gehad van massaal uitvallende treinen op momenten dat ik vond ik dat persé van A naar B moest en heb ook niet midden in de nacht in de file gestaan als gevolg van de sneeuw.
Maar ik verbaas me toch echt een beetje over de reactie van ons Nederlanders op deze winter die we mee maken. Ik hoorde afgelopen week een discussie op de radio over het besluit om extra zout op te pompen in Friesland. Dat heeft daar een daling van de grond van maximaal 5mm tot gevolg. De minister vindt het in het economisch belang, de provincie is er niet blij mee. De discussie ging er dan ook over wat voorrang moest hebben. Daarbij werd minder mobiliteit, minder reizen, simpelweg niet als een optie gezien. Minder mobiliteit was slecht voor de economie.
Ik vind het tekenend dat we zelfs onder deze omstandigheden blijkbaar maar moeilijk aan alternatieven denken. Op de site cafetariasysteem.nl staat het heel treffend omschreven:
Het is kenmerkend dat we zo langzamerhand gewend zijn geraakt om oplossingen voor problemen te zoeken, waarbij het niet in ons opkomt om de problemen gewoon te voorkomen. Zo gaan we bijvoorbeeld het mobiliteitsprobleem te lijf met carpoolstroken, toeritsystemen, nieuwe snelwegen, tolpoorten, rekeningrijden, hogere accijns enzovoort. We komen niet op het idee om onze werkzaamheden over de dag te spreiden – waarom moeten we allemaal tussen 8.00 en 9.00 uur beginnen? Sterker nog: waarom moeten we überhaupt naar het werk toe in plaats van dat het werk naar ons toekomt?
Waarom dreigt er wél een tekort aan zout en horen we niks over een tekort aan webcams of meer high-end videoconferencingsystemen? Waarom spreekt onze Minister-President ons wel toe over het schoon vegen van ons stoepje voor de deur in plaats van dat een paar ministeries het goede voorbeeld geven door juist tijdens dit soort weken een groot deel van hun personeel te laten telewerken?
Omdat het nou eenmaal handig is? Omdat het nou eenmaal veel fijner is om mensen persoonlijk te ontmoeten en te spreken? Natuurlijk, snap ik allemaal. Er is nog heel wat te verbeteren aan die ervaring en het is zeker nog geen 100% oplossing. Maar dat is mopperen op de NS en het oppompen van extra zout ook niet.
Webwereld schreef afgelopen december: crisis stuwt videoconferencing. Ik merk daar zeker in het onderwijs nog niet veel van. Natuurlijk, ik heb van tijd tot tijd via Skype overleg, maar zodra er 3 of meer mensen bij een overleg moeten zijn lijkt het afreizen naar “het midden van het land” zo ongeveer de enigste optie die er verzonnen kan worden. Onderwijsinstellingen beschikken zelf over high-end systemen maar ook het huren van ruimtes is een optie. Natuurlijk, dat kost geld, maar dat voelt alleen anders omdat de kosten van reistijd etc. anders verborgen kosten blijven.
Als er een moment is dat mensen gemotiveerd zijn (zouden moeten zijn) om verandering van gedrag te tonen, dan is het wel als het toch al “anders dan anders” is. Nu zou daar dus een goed moment voor zijn, niet over een maand als de lente alweer voor de deur staat.
Heel goed punt Pierre. Dit geeft wel aan hoe moeilijk het oude denken het vindt om het nieuwe werken toe te staan. Het is in onze sector niet anders. Afgelopen week zat ik er nog aan te denken hoeveel meer je doet als je thuis werkt. Geen ruis van allerlei mensen die maar blijven bellen en kantoren binnen stuiven omdat zij hun verhaal net willen doen en liever niet mailen, geen onnodig overleg, geen ellenlange gesprekken over het weer…
Ik zou er zo voor tekenen 🙂
Ik zou het prettig vinden als ik thuis kon werken maar helaas werk in bibliotheek, voor sommige mensen is thuiswerken dus geen optie. Ik denk ook dat de mensen niet meer gewend zijn aan sneeuw en vorst na al die zachte winters die we hebben gehad, en daarom dat gezeur van veeg uw stoep schoon van de Premier. Misschien moeten ze erover denken iets minder vlug te strooien zodat de mensen die thuis kunnen werken dat ook gaan doen, de economie stort heus niet in.
Ja, ik kan mij helemaal vinden in je stuk. Er wordt al jaren gesproken over telewerken en de voordelen zijn evident (en heus niet alleen in de winter). Het probleem is dat de urgentie (nog) altijd niet wordt onderkend en dat heeft alles te maken met wat Edwin ‘het oude denken’ noemt. Het is inderdaad lastig om oude paradigma’s los te laten en anders aan te kijken tegen kwesties. Dat heeft deels natuurlijk te maken met de leeftijd van het gros van de werkende bevolking. Een groot deel van deze groep is simpelweg niet meer in staat om de omslag te maken naar werken 2.0, maar het zijn wel de mensen die nu de touwtjes in handen hebben. Want die andere manier van denken zie ik wel bij jonge mensen, bijvoorbeeld bij mijn puberzoon. Hetgeen op zich weer niet vreemd is, omdat hij opgroeit in een wereld waarin computers, smartphones, webwinkels, msn, twitter, hyves, etc. vanzelfsprekend zijn en daarmee zijn wereldbeeld sterk hebben beïnvloed. Waarom naar de winkel gaan als je het ook bij bol.com kunt kopen.
Het is dus vooral een kwestie van de juiste mindsetting, weten wat er qua technologie al mogelijk is én in staat zijn die techologie op de juiste wijze toe te passen.
Maar je stoepje sneeuwvrij houden… ja dat zal altijd blijven, telewerken of geen telewerken 😉