Gespeeld: Call of Duty WWII

Het was hier erg lang stil. Dat kwam eerst door te veel werk en daarna omdat we afgelopen week lekker aan het uitwaaien in Zeeland waren. Dat betekent dan ook dat ik geen laptop mee neem. Wat wél mee ging was de PS4 van Marit en Ardian had Call of Duty: WWII meegenomen.

Vorig jaar, bij de grafische kaart bij mijn nieuwe computer had ik gratis Call of Duty Modern Warfare meegeleverd gekregen. Die had ik helemaal uitgespeeld. Dat wil zeggen, de campaign dan. Geen multiplayer of zombies voor mij. Ook bij CoD WWII heb ik afgelopen week alleen de campaign uitgespeeld bestaande uit een twaalftal missies, die soms meerdere uren per missies vergden.

Het filmpje hierboven geeft je een beeld van de achtergrond bij het spel vermengd met beelden uit de gameplay. Het spel zelf speelt weer als een spannende film. Gelukkig ben ik inmiddels gewoon in staat om games als dit op normale moeilijkheidsgraad uit te spelen (ook al vergt dat soms vaak herhalen van delen van missies). Het checkpoint systeem dat gehanteerd wordt is fijn omdat je ook na het dood gaan van je personage meestal een te overzien hoeveelheid van een missie opnieuw moet doen, maar het kan dan ook voorkomen dat je ergens weer “tot leven” komt waarbij je binnen 2-3 seconden weer fataal gewond raakt.

De motion capture is heel mooi, ook bij dit spel uit 2017, van tijd tot tijd zaten er bugs in de gameplay. Dat varieerde van het niet om kunnen schakelen naar je wapen tot vreemde acties van NPC’s die bijvoorbeeld plat tegen de grond gingen omdat ze dodelijk getroffen waren en dan meteen weer opsprongen om verder te vechten. Het verhaal is best sterk, al merk je wel de Amerikaanse insteek in het geheel (hoewel de documentaire doet vermoeden dat ze aandacht besteden aan alle landen die deelgenomen hebben aan de invasie). In hoeverre dit spel er aan bijdraagt dat toekomstige generaties zich bewust blijven van hoe erg de Tweede Wereldoorlog was, dat weet ik niet.

Voor wie de game niet gaat spelen, hieronder de laatste missie zoals die gespeeld werd door Bradley Colburn (beter bekend als “theRadBrad”). Het geeft een beeld van de overall gameplay.

Ik snap dat er mensen zijn die dit een schietspel noemen. Daarbij gebruik je niet alleen wapens, je bestuurt ook tanks, vliegtuigen en anti-vliegtuig geschut. De bediening ervan is niet ingewikkeld, de verhaallijn tamelijk lineair, alsof je een interactief verhaal speelt. Het was een verhaal dat mij een aantal dagen intensief genoeg kon boeien. De personages wisten me aan te spreken en dat helpt dan bij het willen uitspelen van de verschillende missies. Ook al heeft het me niet echt meer over WWII geleerd.