Betaalbare Humanoid Robots voor thuis: tussen feit en fictie

Je kunt er op rekenen dat je mijn aandacht hebt als je een blogpost de titel “Weekend Family Project: Building Rapiro” geeft. Natuurlijk klikte ik door en las het artikel. Nice.
Ik had de Rapiro voorbij zien komen op Kickstarter, waarom had ik die indertijd niet gekocht? Het zouden de 250 GBP (zo’n 300 euro) kunnen zijn geweest (exclusief douanekosten die er blijkbaar voor enkelen ook bij kwamen en exclusief een Raspberry Pi + camera voor als je er écht leuke dingen mee wilt doen!). Nu kost hij niet eens zo heel veel meer (326 euro excl. verzenden en invoerkosten en ook nu zonder Raspberry Pi en camera) maar wat krijg je dan voor dat geld?

Rapiro is a cute, affordable, and easy to assemble humanoid robot kit. Comes with 12 servo motors and a servo motor controller board (Arduino compatible). Designed for Raspberry Pi and its camera module. Looks small, acts large. Its limitless possibilities all depend on how you program it.

Zo omschrijft de leverancier het.

Maar wat krijg je?

Je krijgt…
Je krijgt een plastic pop met 12 motoren die zijn armen en benen aansturen. Lopen is een soort van hobbelen. Of er veel kracht gezet kan worden op de armen betwijfel ik, ik heb nog geen demo’s van tiltesten etc. gezien.
Je krijgt zéker geen robot die koffie voor je kan maken of zelfs ook maar een kop koffie kan gaan halen. Ook poetsen zal hij niet voor je doen, hij maakt geen ontbijt voor je.

Zónder Raspberry Pi zijn de ogen alleen lampjes en zelfs mét Raspberry Pi en webcam zul je eerst nog zelf aan de slag moeten om iets te kunnen ‘zien’ door die ogen.
Er wordt zo te lezen geen software meegeleverd om de Rapiro via de Raspberry Pi aan te sturen. Het aansturen via de Arduino gaat zoals je dat gewend bent: je schrijft een script, sluit de kabel aan, zet het script in de Arduino, koppelt los en de Rapiro doet wat je ingesteld hebt. Standaard zónder sensoren, zónder de mogelijkheid om op de buitenwereld te reageren.

OK, kan het ding dan helemaal niets?
Jawel, maar je moet er even vanuit gaan dat de Rapiro bij de start inderdaad nog niet veel kan. En als je er dan mee aan de slag gaat, of studenten (liever wat ouder, geen basisschool leerlingen) mee aan de slag laat gaan, dan kun je waarschijnlijk wél aardige resultaten behalen.

Benjamin Cabé bijvoorbeeld, laat in deze post en onderstaande video zien wat hij er mee gedaan heeft.

Kijk, dan kom je vanuit onderwijsoogpunt opeens al bij een heel ander verhaal. Dit maakt de Rapiro tot een interessante(re) en complexere omgeving. Waarbij je de Arduino, de Raspberry Pi, Node.js, een messaging omgeving en het web met elkaar samen moeten laten werken. Dat conceptueel begrijpen en praktisch aan de praat krijgen is voor studenten heel leerzaam (natuurlijk niet voor alle studenten in alle studierichtingen, maar toch).
Dat zit natuurlijk nog een heel eind af van een “cute, affordable, and easy to assemble humanoid robot kit”. Want hij ziet er niet eens humanoid uit. Maar dat kun je de Rapiro zelf natuurlijk eigenlijk ook niet kwalijk nemen.

Conclusie
Zelfs robots die veel duurder zijn (zeg 20x de prijs van een Rapiro) worden ten geportretteerd als humanoid, terwijl ook die maar heel beperkt in staat zijn om te reageren op hun omgeving en in de meeste gevallen alleen kunnen doen wat hun bestuurder/programmeur aangeeft.
Je kunt zeggen “wat verwacht je dan voor dat bedrag?”, nou je zou verwachten dat de indruk die in de filmpjes gewekt wordt van een autonome robot ook waargemaakt wordt door het daadwerkelijke product. En dat lukt je niet met wat je hier geleverd krijgt. Fictie is leuk om te laten zien wat er mogelijk in de toekomst allemaal kan. Maar we zijn nog een stuk verwijderd van een echte R2D2 of C2P in onze huiskamers. Voor nu kunnen we alleen volstaan met het opleiden van de slimme koppen die zulke robots straks écht gaan bouwen.