“Rather than designing a meeting space that resembles one of those found in the physical world, MIT researcher Drew Harry intends this space to track the flow of ideas in a conversation, and to give significance to where people place the avatars that represent them.”(bron)
Op Technology Review staat een kort bericht over het onderzoek dat Drew Harry van het MIT Media Lab doet naar de inrichting van discussie ruimten in Second Life. Het artikel geeft aan dat mensen op het moment veel te veel de fysieke ontwerpen van vergaderruimten als uitgangspunt nemen voor het ontwerp er van in Second Life. En daarmee maken ze, aldus Drew Harry, geen gebruik van de specifieke mogelijkheden die zo’n virtuele wereld juist biedt.
Inrichting
De fotoserie die de site online heeft staan maakt het eigenlijk duidelijker dan het artikel.
Zo zie je daar dat de ruimte in vier gebieden is ingedeeld: een plek voor de spreker, een linker en rechterkant in rood en groen voor de mensen die het eens zijn met de discussie tot op dit moment (die gaan in het groene gebied staan) of juist niet (gaan in het rode gebied staan) en tenslotte een neutraal gebied. Dat laatste is handig omdat van de mensen die in het gekleurde gebied staan de textchat (met hun bijbehorende kleur) als een soort rooksignaal boven hun hoofd zichtbaar wordt, net als de taken die aan hen zijn toegewezen. Zo kun je zien wie (voorstanders/tegenstanders/individuele deelnemers) er veel aan het woord is.
Als iemand op één plek blijft staan, dan vormt er zich een groeiende cilinder om die avatar als indicatie van de tijd dat die persoon op die plek staat. Ook als iemand dan zich verplaatst, blijft die cilinder staan, maar wordt langzaam kleiner. Dat laatste geeft de invloed aan die er van het handhaven van die positie nog resteert in de discussie.
Mee eens
Ik ben het er mee eens dat een groot deel van de huiselijke inrichting van ruimtes in Second Life overbodig is. Als dat een indicatie is van het feit dat gebruikers niet optimaal gebruik maken van de mogelijkheden, dan is het zinvol te kijken hoe dat beter kan.
Kanttekeningen
Maar de opmerking die gemaakt werd over het feit dat een probleem was dat mensen de geprojecteerde PowerPoint niet goed konden zien van hun positie heeft meer te maken met de mate waarin die avatars weten hoe ze hun camera moeten bedienen dan de echte inrichting van een ruimte.
En, zoals ik al zei, dit is voor mij duidelijk een discussieruimte en eentje waarin ik me niet persé altijd op mijn gemak zou voelen. Je moet meteen in een hokje, cylinders vormen om je heen als je te lang stil staat. Het lijkt allemaal erg veel op zo’n sessie bij een teambuildingsdag. Niet de soort discussie waar iedereen zich comfortabel bij voelt. En ik dacht dat het moraal van de meeste van deze ontwikkelingen juist was dat het iets moest zijn waar mensen zich nog steeds prettig bij voelen, anders krijg je het niet voorbij het teststadium.
Hoe verder
Voor de onderzoeker is het maar goed dat de Voice voorzieningen in Second Life nog niet helemaal ingeburgerd zijn, want veel van de zaken die hij nu implementeert zijn een stuk minder gemakkelijk te implementeren bij een audio discussie, of beter nog, een mengsel van audio en tekst.
Voor het vervolg ben ik benieuwd of ze mensen buiten MIT gaan vinden die dit willen gebruiken. Ik vrees echter dat het voorlopig bij onderzoek blijft.