“Thinking through education on YouTube, after teaching a class using its many resources and even greater limitations, I found that the specificity of the site, and some of the features more generally of Web 2.0, served to unsettle six binaries that typically structure the academic classroom. As these rigid binaries dismantle, the nature of teaching and learning shifts (I’d say for the worse).”(bron)
Het is een bericht van een paar dagen geleden. Wilfred Rubens reageerde er meteen op, maar het was er eentje waar ik zelf wat langer op moest broeden. Een uitgebreider interview vind je overigens hier: deel 1 en deel 2.
Het experiment van Alexandra Juhasz, Professor of Media Studies aan het Pitzer College, in Claremont, Californië . lijkt helder en simpel: we onderzoeken de mogelijkheden van YouTube, en indirect Web 2.0, door er zo veel mogelijk gebruik van te maken. En het resultaat bleek tegen tegen te vallen. Wat ik in ieder geval niet meteen wilde doen was er een negatieve mening over formuleren. Maar ik kom er niet echt uit.
Technologie-gedrevenheid
Wilfred zegt: Juhasz experiment illustreert wat mij betreft vooral het risico van technologie-gedrevenheid. Zij heeft de technologie als uitgangspunt genomen (in dit geval om een begrijpelijke reden). En niet gekeken naar leeractiviteiten en naar tools die deze activiteiten kunnen versterken (uitgaande van de eigenschappen van die technologieën).
Ik heb altijd een beetje moeite met de term ’technologie-gedrevenheid’. Ik vind mezelf namelijk een technologie-gedreven persoon. Maar dat betekent voor mij dan dat ik kijk naar wat de technologie kan en dan uitzoek hoe dat mij kan ondersteunen bij de dingen die ik doe.
Bij dit experiment lijkt dat niet gebeurt te zijn. Maar waar het mis gegaan is kan ik niet helemaal verklaren. Ik heb zeker niet alle video’s bekeken, maar wel een aantal. Op basis daarvan heb ik een playlist gemaakt:
Gebrek aan structuur
Inderdaad, een van de dingen die ze concluderen is dat het moeilijk is om structuur aan te brengen. De groep, de reacties, het is een zooitje. Raar is sowieso dat een aantal van de video’s niet de ‘datum’ hebben die je zou verwachten dat ze zouden hebben. Ze zijn later in de tijd geüpload dan je op basis van de course zou verwachten.
Aanpassen aan het medium?
Daarnaast is het zo dat ze absoluut geen enkel poging lijkt te doen het medium op een positieve manier te gebruiken. Ze probeert niet haar eigen camerawerk of presentatie online te verbeteren tijdens de course. De afsluitende video is wat dat betreft niet beter dan de inleidende video.
En wie zijn schuld is dat dan? Van het medium of van de gebruiker?
Of toch niet?
In de inleiding bij het bericht op Open Culture zit een link naar hun overzicht van videobronnen op YouTube.
En die laten zien dat het wél mogelijk is om goed gebruik te maken van YouTube. En zelfs zonder jezelf daarvoor te hoeven veranderen.
Neem bijvoorbeeld deze lijst video’s over Integrative Biology 131 van de University of Berkeley. Ik heb warempel 45 minuten zitten kijken en luisteren naar Professor Marian Diamond die notabene met krijtjes werkt en voor een grote collegezaal staat.
Die eerste video is 134.021 keer bekeken.
Droevig
Ik denk dat een andere reden waarom ik zo lang moest (moet) nadenken over dit experiment ligt in het feit dat professor Juhasz erg vermoeid over komt. En dan met name tegen het einde van de course. Het heeft haar blijkbaar heel wat energie gekost.
Een van de opmerkingen die ze maakt is me wel bijgebleven: het feit dat mensen naar je kijken en hun camera’s op je richten betekent niet dat ze ook daadwerkelijk interesse hebben in watje aan het doen bent.
De twee TV-uitzendingen die ik in de playlist heb opgenomen laten dat eigenlijk ook wel zien. Er wordt erg lacherig gedaan over de course.
Ik ben er hoe dan ook nog niet uit.