Terwijl ik in de trein zat gisteren twitterde de rest van Nederland een heel klaslokaal aan OLPC’s bij elkaar. Ik had geen tijd gisteren om Twitter zwaar in de gaten te houden, een post bij Francisco van Jole maakte e.e.a. duidelijk:
“Twitteren, dat is zo’n mysterie waar alleen de die hard internet-gebruikers zich door aangesproken voelen. De ongeïnteresseerde leek ziet het al snel als het zoveelste bewijs van digitale degeneratie en contactarmoede. In de praktijk is Twitter juist het tegenovergestelde: het brengt mensen bij elkaar. En het blijkt een geweldig instant actiemiddel te zijn, ontdekte ik bij toeval.”(bron)
Bleek er een spontane “schenk een OLPC door te twitteren”-actie ontstaan was gisteren. Cool. Maar ook balen. Nee, ik ga niet achteraf roepen “had ik het maar geweten, dan…”, want via latopgiving.org kan iedereen die dat wil ook na de Twitter-actie van gisteren nog gewoon een OLPC doneren. Kost $200,- (129 euro).
Nee, balen omdat het laat zien dat als je niet de juiste mensen via Twitter volgt je een conversatie langs kunt zien komen maar geen idee hebt waar het over gaat. Ik volg de tweets van Vincent Everts maar volgde die van Francisco van Jole (nog) niet (nu wel dus). Zonder de blogpost van Fancisco had ik nog steeds geen idee gehad waar het over ging.
Ik ben het dus maar deels met Francisco eens over het bij elkaar brengen van mensen. Bij een forum of weblog kun je veel eenvoudiger conversaties oppikken. Twitter lijkt dan toch meer op een gesprek in de kroeg. Als je later (te laat?) binnen komt, dan is het een stuk moeilijker om het gesprek op te pikken.
Maar, het heeft geen nut te mokken om een feestje dat je gemist hebt. Ik denk liever aan het resultaat: Kudos aan de Twitterazzi die er gisteren wel bij waren en die in 12 uur maar liefst 21 laptops bij elkaar wisten te twitteren!