Op inter-net-viewer verwijst Sybilla naar de onrust die onder ouders ontstaan is naar aanleiding van het voornemen van een school in Californië om studenten verplicht een pas met RFID-chip te laten dragen. Een dag eerder las ik op R-win.com over een Engelse professor die even als cyborg door het leven ging. Hij had een RFID-chip onderhuids laten inbrengen en zocht vooral naar de positieve toepassingen ervan (en vindt die ook).
En waar het verhaal van Sybilla vooral instemming opriep voor wat betreft de zorgen van de ouders, intrigeerde mij het verhaal van die professor ook heel erg. Ik sta helemaal niet bij voorbaat afwijzend tegen de mogelijkheden die de chips bieden, zie het ook daadwerkelijk nog wel eens gebeuren dat ik dat vrijwillig zou laten doen. Mits ik voldoende het gevoel zou hebben dat ik controle had/heb over het wat/waar/hoe van het geheel. Het lijkt me heerlijk als ik straks bijvoorbeeld alleen nog maar deze posts hoef te bedenken en dat de computer de woorden dan zelf invoert en dat ik daarvoor niet al die toetsen op mijn toetsenbord hoef in te drukken. Het is tenslotte een ongelofelijk onhandige vertaling van gedachten (‘elektrische’ pulsen in mijn hoofd) naar bewegingen van mijn vingers naar bewegingen van het toetsenbord naar elektrische pulsen in de computer.
Vandaar ook mijn reactie bij Sybilla: "ik ben benieuwd hoe we hier over 10 jaar tegenaan kijken". Hebben de positieve effecten dan de overhand gekregen of is Big Brother watching?
Momenteel sta ik wel nog afwijzend tegenover de chips. Ik kan me echter voorstellen dat de toekomst eisen stelt en mogelijkheden biedt die introductie (implementatie?) op grote schaal wenselijk maakt.
Ik gruw overigens wel bij de mogelijkheid die Pierre oproept: met je gedachten schrijven/typen. Lijkt me vreselijk omslachtig om de juiste omschrijving te vinden voor een post terwijl je gedachten ondertussen lekker op hol kunnen slaan (gaan sowieso al sneller). Hoe kan een computer ooit al die edits in je hoofd bijhouden en er een leesbaar geheel van maken?
Een laatste overweging hierover: iemand zei ooit "wat niet met moeite geschreven werd, kan niet de moeite waard zijn om te lezen"…
Mij lijkt dat wel meevallen, immers we kunnen toch ook redelijk praten of een gesprek voeren? Dan maak je in je hoofd toch ook razendsnel al die edits en is er ook geen backspace-toets aanwezig.
…Ik neem overigens niet aan dat die iemand ook eisen gesteld heeft aan de manier waarop iets opgeschreven moest worden (met kroontjespen, toetsenbord, via een chip?)