In de discussies over copyright e.d. de afgelopen dagen is op een aantal plaatsen (nee, geen links) blijk gegeven van onbegrip over de relevantie van de vraag “wat mag en wat mag niet”. Voor mij was dat eigenlijk juist aanleiding om er maar juist niet meer over te schrijven.
Toch wil ik de link naar dit Informationweek artikel hier bewaren omdat het voor mij als blogger die regelmatig over aan mijn werk gerelateerde zaken blogt een relevant artikel is om bij de hand te houden. Het raakt namelijk aan het punt wat ik in mijn vorige post hierover aanstipte: wie is de eigenaar van het materiaal dat ik hier post. Nu bloggen ook bij mijn werkgever een onderwerp is waar men mee aan de slag gaat (waar mee gepilot wordt) en iets is waar ik meer dan eerst ook vanuit mijn gewone functie mee te maken krijg, komt het bloggen zelf meer in de buurt van “werkzaamheden in het kader van mijn functie”. Zeker als ik bijvoorbeeld presentaties gebruik die ik ook voor mijn werkgever gebruik. Maar als het onder werkzaamheden in het kader van mijn functie valt, dan is wat ik hier schrijf niet meer van mij, maar van mijn werkgever. Ik denk dat ik maar eens moet gaan kijken hoe ik dat intern formeel netjes regel *voordat* het een probleem wordt. (getipt door Darren Cannell die het weer van Joanne Tzanis had)
Goed artikel, wat duidelijk aangeeft wat de onduidelijkheid is. Blijft dus belangrijk om in de gaten te houden, maar niemand heeft er een antwoord op. Mijn idee is dat de open source gedachte sterk is en dat weblogs juist daarom zo’n vlucht nemen. Als we steeds moeten gaan nadenken wat de mogelijke juridische complicaties van het een en ander is dan vergaat je wellicht snel de zin om content te (her)gebruiken. Bronverwijzing en linken blijven natuurlijk wel een soort ethische code.
En hoe zit het dan met iemands gedachten? Voortbordurend op wat je al wist (van wie?). Komt daar dan ook copyright e.d. op? Ik denk dat bloggen lijkt op hoe mensen denken: associërend, voortbordurend, iets nieuws zien wat er al was, etc.
Klopt, maar als mijn baas de eigenaar is (zou zijn) van wat ik hier schrijf heb ik met dat soort dingen rekening te houden.
Het is een beetje als met sloten op de deur, reisverzekeringen en stoppen voor een rood licht (haha). De kunst is om voorzichtigheid en voorzorgsmaatregelen in balans te houden met het "onbezorgd" kunnen leven.
Jawel, maar uit het artikele lees ik ook hoe (en of) de baas kan bepalen wat van hem is. Je gedachten zijn ook niet van hem en die ‘produceer’ je ook (in werktijd nog wel). Geldt hetzelfde voor gesprekken (en de inhoud daarvan). Maar een goede discussie over dit onderwerp met je baas is altijd goed al is het maar om elkaars verwachtingen helder te hebben.
Nou, belangrijker nog dan een goede discussie, zijn goede afspraken. De HBO CAO maakt het namelijk ook gewoon mogelijk dat ik helder met mijn baas afspreek dat alles wat ik op mijn weblog produceer "gewoon" van mij is. Zoals ik dat ook kan doen als ik een boek zou willen schrijven over iets wat in dat grijze gebied van "in het kader van de functie" valt. De wet heeft het namelijk niet zozeer over "in werktijd of niet". Dat doet er namelijk niet toe.