Je kon er gisterenavond en ook vandaag bijna niet omheen: André Hazes is dood. Best jong nog (53) en een schok voor zijn familie en zijn directe omgeving.
Maar jeetje, wat zijn we als natie toch weer diep geschokt.
Iedereen die een camera voor zijn neus en een microfoon eronder kreeg had wel een dierbare herinnering aan André. Ze hadden allemaal wel een keer in hetzelfde café gezeten of hem een keer van dicht bij gezien en waren daarom toch wel extra verdrietig. Massaal gaan we met z’n allen naar de winkel om CD’s en DVD’s van André te kopen, zingen we in het café (voor de camera) mee met zijn liedjes en we zijn boos op de ambtenaren in Amsterdam, want die hebben de durf om maandag te staken als we allemaal naar de Arena willen voor een laatste afscheid.
Doe Maar zong lang geleden “als je wint heb je vrienden”, volgens mij is het tegenwoordig ook “als je sterft heb je vrienden”. Bah.