“De Kinderconsument presenteerde deze week de Surfsleutel. [..]Ouders Online gaat een veilig surf-programma voor kinderen tot tien jaar aanbieden. Krowser, zoals deze kinderbrowser gaat heten, geeft alleen toegang tot geselecteerde en kindvriendelijke internetpagina’s.”(bron)
Het oorspronkelijk bericht heeft als titel “Twee kinderbrowsers tegelijk” en daarmee heb je meteen mijn grootste bedenking te pakken: waarom twee?!
Ik vind het jammer dat beide sites blijkbaar niet van elkaar initiatieven op de hoogte waren, want dan hadden ze ongetwijfeld de krachten gebundeld, met een grotere slagingskans. Dit soort producten zijn namelijk duur om te ontwikkelen en vooral om te onderhouden: want als je een keurmerk wilt uitdelen, moet je de sites die je een keurmerk geeft wél goed in de gaten blijven houden. Belangrijk probleem bij de KBrowser is overigens dat Internet Explorer gewoon nodig is. En hoewel mijn dochter van drie jaar daarmee nog om de tuin te leiden is, zal ze tegen de tijd dat ze vijf is, écht wel weten dat ze dan gewoon even een andere browser moet opstarten. En dan kan ik haar beter opvoeden in het gebruik van internet zonder beveiliging, dan dat ik vertrouw op zo’n tool ter beveiliging.
Surfsleutel gaat er overigens vanuit dat ik 8,95 EURO per jaar betaal om er gebruik van te maken. Ook zij maken gebruik van Internet Explorer, maar hier is minder duidelijk wat de mogelijkheden om ook zonder sleutel online te gaan zijn. Of gaan wij ouders voortaan onder dezelfde restricties online? Lijkt me op zich wel eens de moeite waard om te proberen, gewoon om te zien of het een belemmering is, of gewoon de ergste rotzooi tegen houdt.
Op de Surfsleutel site vermelden ze ook dat ze bezig zijn met een versie voor op scholen en in mediatheken. Daar kom je meteen ook terecht in een veel complexer gebied: mág dat eigenlijk wel? willen wij dat eigenlijk wel? Voor je eigen kinderen thuis bepalen wat ze zien op internet is één, dat anderen dat voor ze bepalen buitenshuis ligt (wat mij betreft) toch wat gevoeliger.
Immers, over porno kun je het redelijk snel eens worden, maar wat nu “ongewenste items” zijn is natuurlijk een veel moeilijker breed vast te stellen iets.
Kortom, beide producten staan nog niet op mijn lijst van aan te schaffen hulpmiddelen bij de opvoeding.