Naar de opera in een Paardendorp

Ben je wel eens naar een opera-voorstelling geweest zonder ondertiteling of programmaboekje? Nou zo voelden we ons vandaag ook een beetje. Als je in een dorp woont met hét centrum voor opleidingen in de paardensport en paardenhouderij (de NHB), dan lees je uiteraard ook over de verschillende evenementen die daar georganiseerd worden. We zijn al een paar keer naar de vierspanwedstrijden geweest en dit weekend stond het EK Reining op het programma.

Reining? zul je zeggen, ja Reining. Ik had er tot vandaag ook nog nooit van gehoord, begreep er dus ook helemaal niets van en dat kon ik natuurlijk niet op me laten zitten, ik ging op zoek naar informatie. Op de website van de Dutch Reining Horse Association is te lezen:

“Reining is momenteel de sterkst groeiende tak van paardensport. Reining vindt zijn oorsprong in de Verenigde staten van Amerika en is eigenlijk het beste aan te duiden als Westerndressuur. De te verrijden en vast omschreven proef bestaat uit specifieke manouvres die ook in het reguliere ranchwerk terug te vinden zijn. Er bestaan 10 verschillende proeven ook wel patterns of patronen genoemd.”

(bron)

Op de website kun je uitleg vinden bij de verschillende patronen. Als je wilt zien hoe dat er in het echt uitziet dan kun je hier een voorbeeld van een proef zien zoals die vandaag uitgevoerd werd. Filmkwaliteit is niet denderend, we zaten niet op de VIP-tribune en de opnames zijn weer gemaakt met mijn fototoestel.

Voor de duidelijkheid: het is de bedoeling dat je de ruiter en paard aanmoedigt, vandaar het gejoel en gefluit dat je hoort, deze mevrouw was zeker niet een van de slechtste op dit gebied. Overigens goldt dat voor niemand vandaag aangezien je niet zomaar met deze EK-wedstrijden mee kon doen. Ik moet echter bekennen dat ik na het bekijken van een aantal ruiters nog absoluut geen benul had van of iemand nou goed of slecht was. Ik zag iemand waarvan ik dacht dat ze het slechter deed dan haar voorganger, maar die kreeg beduidend meer punten.
Het is dan ook niet gek dat het er een stuk minder druk was dan bij de vierspanwedstrijden die in het najaar altijd gehouden worden. Het is namelijk voor een leek nauwelijks te volgen.

Hoewel je zou kunnen denken dat het vooral ruiters met hang naar het verleden zijn, ging het er overigens best high-tech aan toe. Van de digitale foto’s die ter plekke in Photoshop bewerkt werden (en besteld konden worden) tot de video-opnames van elke proef die bijna meteen door de ruiters na afloop van hun proef bekeken kon worden.

De verrassing van de middag was echter toch ongetwijfeld dat we de eigenaar/ruiter van Soft Whizpers tegen het lijf liepen. We kenden elkaar alleen uit een heel ander leven en waren dus beiden zichtbaar verbaast elkaar daar te treffen. Helaas wist ik niet dat hij op zaterdag al had moeten rijden, anders was ik zeker even komen kijken. En hoewel ik zoals gezegd niets van de puntentoekenning snap, neem ik aan dat een vijfde plek op een EK in een categorie met zestien deelnemers helemaal geen gek resultaat is.