“I know that if I go more than about five or six hours without posting, or telling people that I’m not going to be blogging for the rest of the day," said Reynolds, readers e-mail him and say, ‘You haven’t posted anything in five or six hours. Are you OK?'”(bron)
Wired schrijft over burnout problemen waar sommige bloggers (met name van de wat populairdere blogs) last van hebben. Net als Weblogg-ed News, waar ik het bericht vond, moet ik zeggen dat ook in mijn geval het aantal dagelijkse lezers niet in de aantallen loopt dat het een druk zou kunnen vormen. Maar ik weet wel hoe het voelt.
Een paar jaar geleden heb ik nogal wat tijd gestoken in het bouwen van een discussieforum in ASP. Het begon als een hobby en leuk tijdverdrijf, met maar een paar gebruikers, maar toen het aantal gebruikers erg groot begon te worden werd het steeds meer werk. Naast het gewoon wat hacken met de code moest ook het supportforum onderhouden worden. Gebruikers werden ook steeds veeleisender wat betreft features (tenminste zo voelde het) en het releasen van een versie waar nog dezelfde dag een paar ernstige fouten in ontdekt worden (maar wél al door 1000 mensen gedownload is) is natuurlijk niet goed voor je gestel. Ik ben daar daarom toen ook mee gestopt, het moet tenslotte leuk blijven.
Dat is voor mij ook het belangrijkste criterium hier voor mijn weblog: ik moet het leuk blijven vinden. Anders stop ik er mee.
Ik zag het bericht gisteravond voorbijkomen, zowel op Wired als op Weblogg-ed. Moest er wel een beetje om lachen omdat ik het toch als een luxe-probleem zie. Burn-out? Maak je jezelf dan niet belangrijker dan je aankunt?
Jouw verhaal is anders best begrijpelijk; als je software maakt die door mensen wordt gebruikt, rust er wel verantwoordelijkheid op je schouders.
Gelukkig mogen wij op ons blog wel fouten maken… niets leuker dan corrigeren toch?
Ik krijg trouwens wel last van iets anders: aan de ene kant voor willen zijn op andere bloggers met ongeveer dezelfde onderwerpen
, aan de andere kant denken: laat maar zitten, dat doet P wel… Daar zal ik vast geen burn-out mee riskeren.
Tja, ik weet het niet. Ook bij dat forum zou je die redenatie natuurlijk kunnen volgen. Ik bedoel: de software was gratis, als je het marktaandeel in percentage van alle forum-toepassingen ging uitrekenen viel het ook heel erg mee, dus ik zou gezegd kunnen hebben "het is een hobby, als het niet werk is dat pech". Maar zo zit ik niet in elkaar. Als ik iets doe wil ik dat goed doen. Voor mezelf, niet voor anderen.
Daar komt bij dat die bloggers het niet hebben zien aankomen. Stel je voor dat jij opeens veel reacties zou krijgen op je street-art foto’s en mensen die vragen of je er nog meer hebt. Jij denkt ‘ja tuurlijk, heb er nog wel wat’en post er nog wat, het aantal bezoekers groeit en jij denkt ‘oei, moet er eigenlijk nog maar een paar bijmaken’ en post die ook weer, het aantal bezoekers blijft komen en na een tijdje ontdek je dat je elk weekend Nederland afreist om foto’s te maken. Om niet in herhaling te vallen ga je dagtripjes naar Duitsland maken en België. In je zomervakantie plan je een stedentrip door Italië, je hebt gekeken waar internet-café liggen zodat je tijdens de vakantie al kunt bloggen en posten. Volgend jaar wil je naar New York omdat het thema 11/9 je wel heel erg aangesproken heeft en je nu ook veel bezoekers uit de VS krijgt….en dan vraag je je af waar je nu eigenlijk mee bezig bent….
Stoppen met iets waar je je voor 200% voor gegeven hebt is dan nooit leuk. Je krijgt ongetwijfeld ontwenningsverschijnselen en voelt je rot. Je hebt je lezers in de steek gelaten (zo voelt het) en vraagt je tegelijkertijd af hoe het zover heeft kunnen komen.
Er komt een verslaggever langs en je probeert uit te leggen hoe je je voelde. De verslaggever zoekt naar woorden de zijn/haar lezers begrijpen en noemt het een "burn-out".
Wow. Ik ben helemaal sprakeloos. Je hebt me overtuigd. Misschien toch wel een beetje kort door de bocht van me, dat luxe-probleem. En dat het allereerst goed moet voelen voor jezelf, dat herken ik heel sterk. Toch denk ik dat de situatie die jij schetst me niet zou kunnen overkomen omdat ik gewoon teveel andere verantwoordelijkheden heb die ik allemaal even serieus opneem. Ik weet het niet…