Aan het spelen: Horizon Zero Dawn

Een jaar of drie nadat “de rest van de wereld” met het spel kennis gemaakt heeft, ben ik nu ook eindelijk begonnen aan Horizon Zero Dawn (wat er al niet allemaal kan gebeuren als er opeens wél een PlayStation 4 in huis is).

Ik ben op dit moment (25 juli 2020) zo’n 26 uur onderweg en heb bijna 25% van de verschillende missies op normale moeilijkheidsgraad volbracht. Belangrijkste verschil met alle andere spellen die ik tot nu toe gespeeld heb? Dit is een echt “open world” spel. Na de eerste paar missies / uren spelen wordt je als het ware in de grote wereld vrij gelaten. Het is aan jou om te bepalen welke missies je wanneer, in welke volgorde uitvoert. Heel fijn daarbij is dat je de ene missie even kunt laten pauzeren om dan verder te gaan met een andere. Vaak bestaan de missies uit meerdere deelstappen, daarbij moet je van tijd tot tijd grote afstanden reizen. Dat kan met fast travel via kampvuren, maar je kunt ook gewoon lopen of een van de machines hacken zodat je er op kunt gaan zitten. Beiden hebben voordelen: loop je dan kun je ondertussen gemakkelijk grondstoffen oprapen, jagen op klein wild (nodig als je de “pouches” voor het dragen van resources, potions, wapens etc. wilt uitbreiden). Ga je op een Strider zitten dan kom je een stuk sneller voorbij en kun je van tijd tot tijd ook snel langs gevaarlijke machines rennen. En omdat de Strider ook vijanden aanvalt, is het soms een extra hulpmiddel in de strijd.

Zoals gezegd, ik begin er een jaar of 3 later dan de rest van de mensen aan. Ik heb nu een paar dagen gehad dat ik flink wat uren per dag door kon spelen, dat gaat niet de hele vakantie zo zijn. Dat levert eigenlijk wel een beetje een dubbel gevoel op. Bij de andere games, bijvoorbeeld bij The Last of Us, zat er een heel duidelijke lijn in het verhaal. Je werd als speler als het ware in één richting geduwd. Bij Tomb Raider was dat ook zo. Je had weliswaar ook de nodige optionele challenge tombs, maar die voelden veel meer als optioneel of als afwijkingen van de hoofdlijn als dat bij Horizon Zero Dawn het geval is.

Grappig is natuurlijk wel dat de andere NPC geen enkele haast hebben. Als iemand zegt “ik ga naar daar en daar en wacht dan op je”, dan kun je die volgende stap best een paar dagen laten wachten. De NPC zal dan nog net zo vrolijk op je staan te wachten. Missies hebben een indicator van het level dat je bereikt zou moeten hebben om hem succesvol af te kunnen sluiten. Dat is geen garantie dat het je ook lukt, maar dan weet je of je een reële kans hebt.

En hoewel ik niet aan de lopende band foto’s (screenshots) blijf maken, zullen de voorbeelden hierboven waarschijnlijk wel duidelijk maken dat het ook gewoon een mooi spel is. De werelden zien er mooi en interessant uit, de zon doorloopt met enige regelmaat een dag/nacht cyclus. Qua weer is het nét Nederland (regelmatig een bui).

Als je even een paar minuten hebt, dan kan ik je bovenstaande (spoiler free) time-laps ook van harte aanbevelen. Ongelofelijk mooi.

Maar natuurlijk draait veel om het om zeep helpen van tamelijk gemene machines, gecombineerd met puzzels, speurtochten en de grote vraag: Wie is Aloy? Waar komt ze vandaan?

(nee, ik wil het ook nog niet weten, plaatsen van spoilers wordt dan ook niet op prijs gesteld!)