Online Educa Berlin 2004 Dag 1

Het draadloos netwerk op mijn laptop is waardeloos, maar gelukkig is Online Educa dat tot nu toe niet. Maar het uploaden van foto’s laat ik maar even tot thuis.

Gisteren probleemloos en heel comfortabel met de trein aangekomen. Toen we ’s avonds uit gingen eten heb ik kennis gemaakt met Paulo Moekotte. Hij dacht dat ik hem beledigde (edit: hij staat nou naast me als ik dit toevoeg. Hij vindt dat een té sterk begrip, hij vond het flauw, maar ik bedoelde het óók niet flauw) toen ik zei dat het leuk was om iemand te ontmoeten die bij een etentje nóg langer en enthousiaster over weblogs en wiki’s kan praten dan dat ik dat kan, maar dat was zeker niet de bedoeling. Het was voor mij een geruststelling dat als ik gek ben, er tenminste nog anderen zijn die dat ook zijn. Een aardige analogie die Paulo verzon tijdens de wat latere uurtjes was die van de Senseo. Hij bedoelde het eigenlijk, toen hij het voor het eerst noemde, als een ‘slecht’ voorbeeld, maar ik vind het een heel mooi voorbeeld van hoe ik e-learning zich kan ontwikkelen. Bij de Senseo waren er twee partners die samen een deel van het totaalproduct leverden: Philips het apparaat, en Douwe Egberts de pads. Maar omdat het ontwerp van de pads niet gepattenteerd was, was het mogelijk dat anderen ook pads gingen produceren. Daardoor kreeg je een groot aanbod van verschillende smaken, die allemaal in die Senseo passen.
Maar nu is er ook een soortgelijk apparaat (het mag geen Senseo heten overigens, want de naam is natuurlijk wél geregistreerd), waar je ook die pads in kunt gebruiken. Ze zijn uitwisselbaar!

Het laat zien dat het, binnen randvoorwaarden, helemaal niet erg hoeft te zijn als twee commerciële partijen samen werken om een tijdelijk concurrentievoordeel te behalen. Als er maar voldoende ruimte is voor het toetreden van andere aanbieders (van pads en van spelers) én als het formaat waarop uitgewisseld wordt maar helder is en niet besloten ligt in een geheim proces van één partij.

Dit bericht komt ook op Online Educa 2004.