OK, dit is een geval van op de heel dunne lijn zitten tussen mét iemand lachen in plaats van óm iemand lachen. Ik kwam gisteren bij Alpha Geek’s Weblog en het is een heerlijk voorbeeld van iemand die zich terecht helemaal geen zorgen maakt over hoe je een podcast zou moeten maken en zo juweeltjes weet te produceren.
Ik bedoel, het is geen regelmatige poster, 5 keer sinds november vorig jaar, niet echt iets om een trouw publiek mee op te bouwen. Maar de laatste is van een paar dagen geleden, dus hij heeft het nog niet opgegeven.
De eerste twee afleveringen (Podcasting!!, Mardi Gras Podcast) gaat hij aan de slag met stevige muziek, komt me bekend voor, in deel drie en vier (Leveraging Movie Maker, Integrating Digital Media) komt hij zelf in beeld. In deel vier zelfs meerdere keren, want hij zit met een bril op voor zijn monitor (en webcam) en je ziet in zijn bril het monitorscherm. Op het einde houdt hij een doos met een iPod omhoog (die krijg je als je aan de cursus deelneemt) en die weerkaatst alles nog het beste.
Inhoudelijk de meest interessante was nog wel de laatste (Digital Native Interview) waarin hij met zijn dochter van 17 praat. Ik weet niet wat hij haar heeft moeten betalen om mee te doen, maar ze zit er. Hij klinkt wat onwennig tijdens het interview (gaat hem eigenlijk best goed af, al werkt hij nogal naar zijn eigen conclusie toe), zij klinkt zo ontzettend zoals je je een echte Amerikaanse tiener voorsteld. Heerlijk, moet je gewoon eens naar luisteren. Ik ben benieuwd wat de volgende aflevering gaat brengen.