Op het Veranderblog van Marja Verstelle werd stilgestaan bij de vraag wat blogs kunnen betekenen voor de verslaggeving van conferentiebijeenkomsten. De discussie ging daarbij in de richting van een pittige verschil van mening tussen in dit geval Ger Tielemans en mijzelf. De reactie van Ger is echter aangepast en de mijne werd verwijderd.
Jammer, maar op zich het recht van elke weblog-eigenaar. Maar een heel belangrijke eigenschap van weblogs is dat iedereen zijn eigen zeepkist heeft en daarom hier een reactie.
De reactie van Ger (gepost op 7 oktober) was niet vriendelijk en (inderdaad) tamelijk persoonlijk:
“Je hebt het over verschillende blogs, maar dat is maar schijn. Als je de reacties van de afgelopen maanden op de door jou en Pierre genoemde edublogs naloopt, dan lijkt het alsof ze met zo’n 10 mensen de enigen zijn die elkaars blogs lezen en op elkaar reageren. Ze blijken ook nog samen te eten. (Wil je met ze kennis maken, laat je uitnodigen voor het etentje in oktober.)
Het zou voor de lezer transparanter zijn wanneer ze samen (als redactie met een missie) een web-magazine zouden beginnen waar lezers kunnen reageren. Maar wees gewaarschuwd, kijk naar JIME, het echt reagerende publiek is erg gering en moeilijk tot reacties te verleiden. Hoe mooi JIME ook lijkt, als je in de jaargangen terugbladert, zie je daar niet de activiteit die je bij zo’n mooie tool verwacht.
(Stand alone is blijkbaar toch niet zo ideaal, webservices zullen altijd ergens ingebed moeten worden bijvoorbeeld in een.. juist!)
Nog even over bloglezers: Ik zelf heb bijvoorbeeld de blog van Wilfried in mijn RSSnewsreader staan, maar lees zijn column zelf zelden meer: zijn kapotte harddisk boeit me niet echt, maar ik beschouw hem wel als een goede trendwatcher. Als ik een leuke titel voorbij zie komen open ik het bericht en klik meteen op de weblinks van het fenomeen waar hij over schrijft en naar verwijst. Robin Good is ook zo’n trendwatcher, maar dan meer voor nieuwe ICT, die lees ik meestal wel.
Om tot mijn punt te komen: Over de mislukte invasie in de varkensbaai (Kennedy/Cuba) is een erg interessante analyse gemaakt waaruit bleek hoe een groep mensen die alleen maar met elkaar communiceert (The oval office) KUNNEN wegdrijven naar een opmerkelijk standpunt.
Interne Onderwijsbureau’s en andere diensten van opleidingsinstituten en universiteiten lijden ook vaak aan dit syndroom. Mijn hoofdwerkgever – een wijs man – eist dan ook dat een meerderheid van de mensen op ons bureau minimaal de andere helft van hun baan met beide benen op de werkvloer staat.
Ook de nieuwe normen voor de accreditatie van lerarenopleidingen lijken gestoeld op deze wijsheid: je wordt pas goedgekeurd als je kan aantonen dat je mensen goede contacten onderhouden met de echte praktijk middels testscholen en ontwikkelscholen. (en ondertussen ook nog promoveren..)
Voorbeelden van wegdrijven door de edubloggers de laatste tijd:
1. Het “als een schaap over de dam is” fenomeen: Je werkt bij een instituut voor afstandsonderwijs, waar alle zelf gebouwde ELO’s ter ziele zijn en je bent ook niet tevreden over het recente contract van je baas met BB. Dan ga je in je columns en op congressen roepen ‘eigenlijk heb je geen dure elo nodig’ en binnen de kortste keren roepen de andere zeepkist-bewoners je na. (Als column even leuk, maar als dit al een jaar aanhoudt – zoals nu – wordt het weer saai, bedenk eens wat nieuws.) Maar ook: hoe serieus nemen ze zichzelf? Tot welk publiek richten ze zich? Ik vraag me op zo’n moment af wanneer ze voor het laatst met gewone docenten en professoren gewerkt hebben die wanhopig iets proberen te doen met ICT in hun onderwijs maar opgezadeld worden met erg beperkte of juist veel te complexe tools en dan op zo’n congres ook nog op hun kop krijgen dat ze er te weinig gebruik van maken.
2. De door jou genoemde congres-evaluatie vind ik meer op een varkensbaai lijken: Patrick uit een erg extreem standpunt en Wilfried durft daar niet echt tegen in te gaan. Hij komt niet verder dan een beleefd, goh wat kun je dezelfde dingen toch heel anders zien. Hij kent Patrick en ja zo’n aardige jongen wil je toch niet openlijk afvallen. Ik dacht dat de elektronische zeepkisten daar juist WEL voor bedoeld zijn: gewoon lekker een potje stoeien om ook je eigen gedachtes te scherpen. (Andere deelnemers van het edublog genootschap – zoals Rino – durven er overigens wel openlijk vraagtekens bij te zetten.)
—
Je hebt het trouwens over nieuw experience. In dat opzicht zijn de congressen van IMS/LD samen met UNFOLD interessanter: in de zaal is wifi geregeld en iedereen is gadviseerd zijn laptop mee te nemen. Als dan een spreker een website noemt waar zijn project draait, is de zaal vaak eerder op zijn site aan het rondsurfen dan de spreker zelf en stelt men vragen over wat men ziet, afgezet tegen het verhaal van de spreker.Posted by: Ger Tielemans at 07 oktober 2005 14:56″
Ik was allesbehalve blij mee, vond dat hij geen recht van spreken had en ik reageerde eveneens niet vriendelijk:
“Ha die Ger,
Was toch maar mooi dat je een keynote-zeepkist kreeg op dat congres met een hele zaal zonder wifi die dus wel naar je moesten blijven luisteren.
Ergens tegenaan schoppen is altijd gemakkelijker dan proberen je nek uit te steken en proberen verandering op gang te brengen. Er zijn mensen die dat ondervonden hebben en dan dus maar voor de gemakkelijke variant kiezen. En dan is het maar goed dat er ook nog lui zijn die ruim na de mislukte invasie van de Varkensbaai zijn geboren.
En ja, dan loop je wel eens risico’sPosted by: Pierre at 07 oktober 2005 20:17″
Even voor alle duidelijkheid: voor zover ik weet hebben Ger en ik geen ruzie (Ger, corrigeer me als ik het bij het verkeerde eind heb), maar we zijn het wél heel erg oneens. Als er een flamewar op je weblog dreigt te ontstaan dan gooi je daar een virtuele brandslang overheen en maant de betreffende heerschappen tot iets meer hoffelijkheid bij het voeren van hun discussie. Want verwijderen van een discussie heeft op internet sowieso maar tot op bepaald niveau nut. Zoals je ziet kan ik hem nog zonder veel problemen boven water halen nadat hij op het veranderblog niet meer te vinden is.
En ik ben nu eenmaal wel benieuwd om te horen of ‘wij edubloggers’ echt het altijd zo met elkaar eens zijn, zo vreselijk lief en voorzichtig voor elkaar zijn en zo ver van de praktijk af staan als Ger denkt.
Oh, en om misverstanden te voorkomen: het 2e Edubloggerdinner is in november, niet oktober!
Ook interessant:
Oeps. Ik heb daar maar eens een vraagje over gesteld bij Marja. Wellicht goed als ze haar ‘spelregels’ even uitlegd.
En je hoeft niet uitgenodigd te worden voor het edublogdinner; je meldt jezelf aan. Er is overigens niemand die bepaalt wie er bij mag zijn en wie niet. Iedereen die geinteresseerd is in weblogs kan er bij zijn!
De gang van zaken op Marja’s weblog is bijzonder vreemd en ongewoon. Jammer want er ontstonden juist heel aardige discussies. Censuur schrikt altijd af en ik vraag me af of dat Marja’s bedoeling was.
Pierre,
nee we hebben geen ruzie, wel andere opvattingen over gedrag op het INternet. Als Marja met de beste bedoelingen een tekst van een site haalt, vind ik niet dat je die dan elders alsnog plaatst. Dat heb ik ook niet gedaan toen Patrick mijn venijnige reactie op zijn wonderlijke weergave van de werkelijkheid en de flauwe reactie van Wilfried niet snel genoeg vrijgaf. Waarom niet eerst met Marja overleggen om het alsnog terug te zetten? En Hans en Sybilla, is dit nu juist niet iets voor bij zo’n etentje, waarna je natuurlijk op je webblog uitgebreid verslag doet van de genuttigde gerechten en de opgehelderde huisregels.
Pierre: wat bedoel je nu precies met die passage over ergens tegenaan schoppen?
Hoi Ger,
Wat je in je reactie doet is exact hetzelfde als een gemiddelde schrijver van een column doet: neem iets waar een groot genoeg aantal mensen van vinden dat het zo is en zet een verhaal op dat daar tegen in gaat. Leidt in het beste geval tot discussie om de discussie, maar niet tot oplossingen. Want als het roer om zou gaan zou dat die schrijver van columns er niet van weerhouden weer precies het tegenovergestelde te beweren.
Jij liet tijdens je gedreven en enthousiaste presentatie in Amsterdam blijken dat je dat wat je nu met Moodle probeert voor elkaar probeert te krijgen, niet gelukt is met Teletop. Ik vind dat jammer maar ben blij dat je het nu met Moodle op het Stedelijk Liceeum weer probeert, want van gedreven mensen zoals jij moeten we het bij het verbeteren van het onderwijs juist hebben.
Maar het heeft geen nut/zin je daarom af te zetten tegen anderen die eigenlijk gewoon hetzelfde proberen te bereiken. Dat (‘er tegenaan schoppen’) is de makkelijke/veilige optie, maar die levert nooit echt iets op.
Ben je van mening dat edubloggers te academisch, te lief, te voorzichtig zijn? Ga dan de discussie aan. Bij voorkeur op je eigen zeepkist want daar heb je meer ruimte om een compleet verhaal op te bouwen en ons ook uit te leggen hoe het wel kan.
*Maar*, dan volstaat het niet om alleen naar anderen te wijzen die het beter doen, dan ben je het wel aan je stand verplicht daar zelf ook een actieve rol in te spelen.
Waarom niet eerst via de mail met Marja in discussie over de vraag of we de discussie die we hier nu voeren niet ook bij haar op de weblog hadden kunnen voeren?
Nou omdat dat niet nodig is. Als weblogger heb ik daar niet haar toestemming voor nodig. En jij ook niet. Ik neem niet aan dat jouw mening zoals je die opschreef alleen voor anderen toegankelijk mocht zijn als Marja daar groen licht voor geeft? En ook als ze hem wél had laten staan had ik er voor kunnen kiezen om de discussie hier voort te zetten en er hier mijn mening over te geven. Net zoals jij de keuze hebt om hier te reageren of op je eigen weblog/zeepkist.
@Ger
Maar vanwege het feit dat ik vanochtend pas weer op kantoor was.
Ik heb je commentaar pas vanochtend vrijgegeven, niet om je commentaar tegen te houden (heb het met veel plezier gelezen
—
Ik gebruik mijn weblog om mijn eigen gedachten te ordenen, te discussieren en af en toe te prikkelen. Daarbij ga ik ervan uit dat wie kaatst de bal moet verwachten. Dat is volgens mij het aardige van een weblog: het brengt de ouderwetse polimiek weer tot leven.
… en natuurlijk kunnen we het oneens zijn en moeten we dit elkaar kunnen vertellen.
Wie is toch die Wilfried waarover Ger steeds schrijft?
Hoezo TeLeTOP mislukt? Zeven jaar lang gebruikt de UT TeLeTOP nu al in alle faculteiten. Spinn-off bedrijfjes van de UT, opgegroeid met TeLeTOP, doen volgens het veld erg goed werk met introductie van TeLeTOP in het VO, afgezet tegen andere elo-initatieven.
De start bij TO/UT in 1998 was werkelijk revolutionair:
* saaie hoorcolleges van gemiddeld 20 uur terugbrengen tot maximaal 3 uur.
* docenten uitlokken tot andere activiteiten met hun studenten door de introductie van het in simpelheid geniale, op een invulformulier gebaseerde roosterschema met de kolommen "voor de sessie, tijdens de sessie en na de sessie" ter vervanging van de u meer bekende formule, nu ook met ingebouwde fraude filter: colleges+vragenuurtje+tentamen+scriptie-fraude=diploma, leidde zelfs tot de eerste onderwijsinhoudelijke studentenopstand in de jaren 90 bij TO. (ze moesten opeens veel te veel werken voor de voorheen-boek-tentamen-vakken. Net zoals onze leerlingen nu zeggen: "O gaan we Moodle doen, moeten wij weer het werk doen?" Een mooier compliment ken ik niet.)
* dat wij als een van de eersten in 1998 Live onderwijs en ICT weer openlijk durfden te combineren, met de strijdkreet": "Live onderwijs is niet te verbeteren, ICT is hooguit second best, de combinatie is beter." (C@mpus+). Hoe revolutionair dit in 1999 was moge blijken uit een annecdote: Tijdens een presentatie van TeLeTOP op het jubileumcongres van DRS2000 in Rotterdam sprong een beroemde E-Learning professor op met de woorden: "Dat mag je helemaal niet doen met ICT!"
* voor dagstudenten EN deeltijders hetzelfde gecombineerde programma aanbieden, zodat voor het eerst in het bestaan van TO niet de deeltijdstudenten met kerstmis al weg waren maar in de reguliere studieduur van 4 jaar hun diploma Toegepaste Onderwijskunde haalden. QED?
Dat de UT met budget mijn ambitie niet kon bijhouden ("het prototype opnieuw bouwen op basis van een heus data-model" ) toen het succes kwam, dat IBM in 2000 heel andere plannen had dan het in de markt helpen zetten van ons produkt, waardoor BB – met een slimme taktiek, die buiten alle managers van de Universitaire en bijna-universitaire instellingen omging – later het gat in de markt vulde, zijn andere verhalen die geleid hebben tot mijn uitwijk naar een groep progressieve scholen waar het pionierwerk weer lonkte. Mijn baan is weer mijn hobby en ik krijg er nog goed voor betaald ook. En opnieuw is mijn eigen ambitie, ook met een geweldig Open Source produkt – waar Pierre enkele maanden geleden in Utrecht nog om gniffelde – het grootste gevaar: ik dacht dat ik dat met mijn drie scenario’s (I: een standaard-distributie, II: eigen toevoegingen, III: alles toevoegen wat los en vast zit) voldoende had gedemonstreerd.)
* TeLeTOP, BB en ook Moodle zijn niet volmaakt, als je mij uitnodigt krijg je dat onomwonden te horen. Zorg dus SAMEN dat ze beter worden: daar heb je geld, minder ijdelheid en enthousiasme voor nodig.
P.S. Onhandig dat je bij deze tool geen preview hebt zoals bij de andere webblogs.