Soms kom ik online berichten tegen waarvan ik niet meteen weet wat ik daar mee moet, maar die toch blijven hangen. Zo ook het bericht “Van het bos en de bomen” dat Paul Laaper een paar dagen geleden schreef.
In dat bericht vraagt hij zich af hoe hij als docent nou ooit de ontwikkelingen kan bijbenen die hij dagelijks voorbij ziet komen, o.a. op de verschillende Nederlandse edublogs. Want als hij wat uitprobeert met/in zijn klas, dan moet hij dat een jaar volhouden. En daarna kan hij het evalueren, eventueel aanpassen en dan weer een jaar proberen. Maar intussen ziet hij heel veel nieuwe zaken voorbij komen waar hij nog niet mee aan de slag kan/kon.
Als edubloggers over technologie schrijven dan is dat vaak technologie die zich nog moet bewijzen in het onderwijs. Technologie dus die nog door mensen als Paul aan een test moet worden onderworpen. En dat heeft tijd nodig. Tijd die veel langer duurt dan de periode dat er heel veel over geschreven wordt online. En als er dan maar voor gezorgd wordt dat die ervaringen ook weer online beschikbaar komen, dan kunnen die edubloggers ook daar over schrijven. Ik weet uit eigen ervaring dat ik daar namelijk zeker zo graag over schrijf. Een gadget is maar een gadget totdat duidelijk is wat je er mee kunt (in het onderwijs).
Het is ook een beetje vergelijkbaar met het uitvoeren van een promotieonderzoek, zoals ik nu ook doe. Dat is ook een traject dat meerdere jaren duurt. Daar blijft de vraagstelling en het onderwerp voor die periode (als het goed is) ook gelijk. Terwijl er links en rechts ook de nodige nieuwe dingen gebeuren. Belangrijk is dat de vraag en bijbehorend antwoord nog relevant zijn op het moment dat het af is.
Dus ook voor Paul geldt: is het nog steeds relevant vanuit jouw onderwijs gezien om met weblogs als portfolio’s te experimenteren/werken? Zo ja, dan is er toch geen reden om mee te stoppen?
En in hoeverre heb je binnen je onderwijs op dit moment te maken met urgente problemen waarvoor de ICT die je op die edublogs voorbij ziet komen een oplossing is? Als daar nog een aantal gebieden zijn, dan ligt daar nog een uitdaging met betrekking tot het lospeuteren van middelen/tijd bij het management. Maar dan heb je daar ook de benodigde argumenten voor.
En zo niet, dan zou ik me er niet te druk over maken.
Dat voor een edublogger een iPad een haast ‘must have’ apparaat is, betekent ook niet dat elke docent het apparaat ook morgen in zijn onderwijs in moet zetten. Die paden mogen gerust van tijd tot tijd wat verder uit elkaar lopen. Als een docent, zoals Paul doet, die blogs volgt dan is hij/zij in ieder geval op de hoogte van mogelijkheden en onmogelijkheden. Dat zou geen onrust moeten geven, maar juist rust. Het is kennis die van pas komt op de momenten dat er lijnen voor de toekomst uitgezet worden.
Daarnaast zou Paul door zijn werkgever gestimuleerd en gefaciliteerd moeten worden om zijn ervaringen ook vast te leggen, zodat edubloggers er over kunnen schrijven en andere docenten er gebruik van kunnen maken.
Ook interessant:
Dank voor de bemoedigende woorden. Voor wat betreft je aanbeveling aan het eind: scholen moeten dan wel de behoefte/bereidheid hebben om te leren. In het mbo proef ik die behoefte (bijna) niet meer. Tijdens het schrijven van mijn bericht heb ik me ook afgevraagd in hoeverre de overkill aan mogelijkheden juist een reden is voor docenten om maar helemaal niet aan ict in hun onderwijs te beginnen. Daarnaast vraag ik me af of er überhaupt iets bekend is over die redenen.