Delen om het Delen!

Scott Leslie schreef gisteren in een lange post een boel frustratie van zich af. Hij vergeleek het “delen” zoals hij, ik, jij, wij dat dagelijks doen met het “delen” zoals dat vaak binnen instellingen en projecten vorm moet krijgen. Het eerst blijkt gewoon te werken, het tweede haast nooit.

Ik kan me heel wat voorstellen bij de frustratie. En ook wel bij het dubbele gevoel dat Scott heeft. Ik ben ook betrokken geweest bij projecten die tot doel hadden mensen materialen, kennis, producten te laten delen. En het inrichten van systemen leidt inderdaad niet tot een toename van het delen. Dat is logisch als je er zoals Scott doet vanuit gaat dat de benodigde middelen eigenlijk al gewoon voorhanden zijn. De mensen die willen delen, delen al.

Vraag die wat mij betreft dan toch open blijft is: hoe krijg je mensen die (nu nog) niet willen delen zover dat ze dat toch gaan doen?
Niet met meer systemen, maar waar dan wel mee?

Weet overigens dat we bij dat delen allemaal “risico” lopen. Tenminste volgens de Stichting Copyright en Nieuwe Media. Je loopt risico als je “publiceert” (40% van ons) en al helemaal als je citeert (watblief?) of integraal over neemt.
Toch vond ik het integraal overnemen van de Flickr foto die ik bij het bericht gebruik tamelijk risicoloos. En als ik de directeur van de stichting citeer die zei: “Wetgeving uit een tijd dat de wereld, met een beperkt aantal creatieven, producenten en uitgevers nog inzichtelijk was, klakkeloos loslaten op een nieuwe (web) samenleving, die 40% van alle Nederlanders raakt, is natuurlijk uit den boze” (bron) om aan te geven dat ik het wél met hem eens ben, maar het niet noodzakelijk vind om dan de cijfers over het risico van online publiceren en delen zo op te blazen, ook dan gaat mijn hartslag niet omhoog.

Ook hier geldt: begin met de dingen waar je zelf wat aan kunt doen. Zorg dat jij jouw materiaal deelt/publiceert/beschikbaar stelt die het voor anderen gemakkelijk mogelijk maakt op de manier te gebruiken die jij voor ogen hebt.